Gedichten

Grijze haren, een eigen kamer met bril en een teevee…

Daar gaat hij ’s morgens met de riem voortgaand over tegelpad en stoep…

Het wakend slapen, dromend zonder dromen te vroeg te scherp ontmoeten van het gloren het krieken, andermaal een start tot overleven

Nu voor de toekomst afgedaan door een zuidwestenwind

De drager gaf als antwoord toen het gezwoeg, van bron en t’rug niet zinloos was ‘t, want kijk dat groen langs ’t pad, drupp’lend van zijn rug

Ik denk wel eens aan Monica, ze was te echt, ja net teveel bewogen

Is die reis een begin, zo veel meer dan vermoeden geen bewijs kan ik bieden, ik vertrouw op die stem

Hier nu aanschouwen wij, de ironie Nuchter gezien is het best wel bizar

Hoe gevoelig toch die snaar is als de massa niet meer zwijgt

Hij was dit jaar op tijd. Veel eerder dan hij ooit ter sprake kwam, nog nooit

Wij nu gevangen, en toch vrij ik niet bij jou, jij niet bij mij

Een goed gesprek, een luist’rend oor nieuwe dingen om te leren

Weten jullie nog, hoe het toen was wat herinn’ren w’ ons er van

Kreeg ik het geschenk u te geven, te wensen een knip met mijn vingers, en het was weer gewoon.

In acht genomen afstand, een onbekende vijand.

De gesloten deur weer open toen de spijkers, ‘t hout doorkliefden

Zoals verteld, en opgeschreven is het daar niet bij gebleven

Alleen proberen, met elkaar te zijn, nu van veraf

Wanneer de bedden zijn bezet, verpleging op hun tenen loopt. De zorg het nauwelijks nog redt, op een wonder wordt gehoopt.

Een patiënt het ziekenhuis binnengereden beademd, verzorgd, de strijd wordt gestreden De artsen, de zusters en broeders staan daar maar de volgende zieke ligt alweer klaar

Tot dan dus in gedachten ver weg en toch nabij

Wat baat het ons om rijk te zijn, over heel veel geld beschikken onze wereld maar niet verder kwam, dan mijn en heel veel ikken

Zonder heel dichtbij ik bij jou en jij bij mij

Straks weer van een leien dakje nu loopt de druk wat op

Ook even maar niet stoeien om dat virus uit te roeien

Dat daarvan weer door velen, te vaak wordt afgeweken hoe dikwijls ook berispend streng daarop geappelleerd

Als er niets meer viel te zoeken omdat niets verborgen bleef

Denken wij, ”En wat dan nog ?” Waar het aas ligt, zijn de gieren.

Wat rest is enkel zwijgen iets wat ieder immers wil

En waarom dan telkens verbaasd, om wat vol is nog verder te vullen ?

De geboekte resultaten, ja die zijn wel te zien weet u al waar het over gaat, weet u het heel misschien ?

Soms ben ik toch wat bang een nacht duurt dan zo lang

Als dan blijkt, hij had het mis voorspellen bleek geen kattenpis

Het zal ook moeten wennen als je niet meer alles kan

De woorden vormen zich tot zinnen twintig is, denk ik, wel genoeg

Als witte wol zich wagend, de sfeer zelfs zwaarder maakt zo laag daar hangend vlieden, als lakens even wapperend

Eindelijk gaan we dan scheiden en geven derhalve een feest

Toch er blijft nog iets hangen, iets wat niet verder gaat.

Hoe vaak al eens gesproken hoe vaak al zo gevoeld

Geen tijd is in te halen gelopen strijd, gedaan

Als het feest gedaan is en de familie wegloopt de laatste dan gegaan is het feest zoals gehoopt

En dan is daar die lange gang die ons zoveel meer wil leren Wij allen gaan ons leven lang om nooit te arriveren

Ze hadden hier nooit aan gedacht hielden toen slechts getrouwe de wacht

‘t Begint haast te lijken op een matig excuus

Het was een boeman, voor de duivel niet bang dacht lang te leven, nog langer dan lang

Er is altijd een reden om te roepen, ”Onrechtvaardig” Er op te slaan, ook oliedom blijf gewoon een beetje aardig

Wat morgen brengen zal wist ik vandaag nog niet Dat lag nog in ‘t verschiet

De juf vroeg alle kinderen wat zij graag zouden krijgen