De goede boodschap

Dichtbij achter plexiglas
de boodschappen betalen
Wat nodig is, dat weet je pas
als ‘t niet meer valt te halen

Het geven van een handje
een klopje op de schouder
Je wilt zo graag ja, want je
wilt iets doen tegen het koude

Alleen proberen, met elkaar
te zijn, nu van veraf
Het beleven alles, maar . . .
het voelt welhaast als straf ?

Goede vrijdag, stille zaterdag
nu geheel andere koek
Het samen niet meer mag
‘t familieontbijt, het Paasbezoek

Maar de wereld staat niet stil
het leven gaat steeds door
Met elkaar, pur sang ’t verschil
vele stemmen vormt een koor

Dus al voelt het als verlaten
na weer een zware nacht
In het plexiglas zijn gaten
en de boodschap is gebracht