Zonder dalen in ons leven, ontdekken we ook nooit de toppen.

niet voordat ze mij toevertrouwden dat ze mij in de gaten zouden houden door middel van opgehangen camera’s - ik was dus gewaarschuwd -

Dus geen “Dag lief dagboek”, of “Hier mijn blogjes”, nee ik vertel.

Blijft u rustig zitten. Wat zegt u ? Oh, u wou toch net opstaan.

“Er zijn altijd mensen die het erger hebben”

Als iets op de grond kapot valt, zeg ik er steeds weer bij, “De stukken zijn nog heel”.

“Soms denk ik wel eens, wat denk ik nu weer.”

Nog niet eerder heb ik vanmorgen heel sterk het gevoel gehad om even met mijn vader te praten.

Ja, zo blijven dan geloof, hoop en liefde. Maar de laatste, de liefde, is het allerbelangrijkst.