Geldt voor een tweede ronde ook tweede kansen ?  Zo wordt er toch gesproken ?
“ Nieuwe ronde, nieuwe kansen “.  Want echt nieuw kan ik het niet noemen.  Per slot van rekening heb ik al een proefperiode doorlopen van ruim driekwart jaar.  Zoals ik in mijn vorige epistel al vermelde, ik hoef niet meer te werken.  Dus ik kan heerlijk op mijn, zogeheten, lauweren rusten.

Ik heb het net even nagekeken waar deze uitdrukking vandaan komt.  Deze werd gebezigd in de Grieks oudheid.  Als iemand daar, bijvoorbeeld bij de Olympische Spelen, won, dan kreeg deze een lauwerkrans.  Dit gaf de persoon een soort van aanzien waardoor hij een hoge positie verkreeg in het maatschappelijk leven.  Hier vanzelfsprekend aan gekoppeld, een vorm van hoge welstand.  Nou ga ik niet vertellen dat de kapitalen straks binnenrollen, maar met een lauwerkrans op mijn koppie lopen is dan ook weer niet zo mijn ding.  Dus vanuit de oudheid bekeken, is het een win-win situatie.

Wat ga ik dus volgende week weer doen ?  Ik mag verder, waar ik een paar maanden geleden gestopt ben.  Het was dus een tijdelijke, maar nodige, onderbreking.  Vanmorgen even naar AC De Regenboog geweest voor een gesprekje.  Eigenlijk een overbodige luxe, natuurlijk willen ze me weer graag in hun gelederen inlijven.  Zelf vond ik het van groot belang om een praatje te maken.  Er is natuurlijk terdege iets veranderd.
Eerst liep ik daar met de overtuiging, dat het om een tijdelijke situatie ging.  Het was een kwestie van tijd.  Als ik weer hersteld zou zijn, dan ging ik iets anders doen.  Ofwel iets in de sfeer van mijn oorspronkelijke werk, en anders, met een passende opleiding naar, begeleider in de zorg.

Ik kan dus toegeven dát ik een poging heb gedaan weer terug te keren naar iets als een betaalde baan.  In eerste instantie noem ik het dan, “Helaas, niet gelukt”.  Toch is dat niet de juiste omschrijving van het uitstapje.  Het is namelijk wél gelukt.  Als ik niet een poging had ondernomen, dus niet voor drie dagen in de week was gaan werken, dan zou ik het nooit geweten hebben.  Mijn overtuiging blijft, dat achter elke donkere wolk de zon steeds schijnt.
Zodra iemand opgeeft, dan is alles verloren.  In negen van de tien gevallen lopen de zaken vaak net even anders dan als verwacht werd.  Kijk nou eens naar de weersverwachtingen, hoe vaak zitten ze er niet naast.

Nog steeds ben ik blij, dat ik dit alles twee jaar geleden niet heb geweten.  Zo zit het leven gelukkigerwijze niet in elkaar.  In een glazen bol kunnen kijken, maakt de zaak er heus niet leefbaarder op.  Zo van, “ Toegezegde winsten behaald in de toekomst, geven geen garantie op veronderstelde rendementen in het verleden “.  Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen sorres.  Op een iets andere wijze staat dat ook in de Bijbel.  Zolang ik maar niet weer teveel probeer de controle te verkrijgen, dan zal het allemaal keurig gaan zoals het moet.  Ook trouwens zonder mijn persoonlijke inbreng.

Mijn mening hier over is bij menig lezers bekend, dat er altijd een keuze te maken is.  Alleen is het tijdstip om ze te maken niet iets in de toekomende tijd, maar slechts op dát moment dat ze zich aandienen.  Kiezen mogen we echt altijd.  Net als opgeven.  En dat heb ik dus gedaan.  Mij opgeven om weer voor een aantal uren per week beschikbaar te zijn bij Cosis.  Het voelt niet als een opgave.  Het voelt meer als weer thuiskomen.
Het is net als in het zwembad, je weet pas hoe warm het water is als je er uit klimt.

Eind Oktober is het twee jaar geleden dat alle ellende begon.  Ik noem het voor het gemak maar ellende, maar in wezen is het gewoon een deel van ons leven waarin het iets anders ging.  Nu kan ik dus de balans op maken.  En een poging doen de zaak weer wat in balans te krijgen.  Komt goed hoor.
Lennaert heeft het al eens zo mooi verwoord.  Ik eigen mij de vrijheid toe, een kleine aanpassing te maken, “ Ik heb nog wel wat mooie idealen, goed van snit hoewel ze uit de mode zijn.  Wie ze hebben wil die mag ze komen halen, vooral gezonde mensen vinden ze wel fijn “.

Hier wil ik het dan bij laten.  Een testament is nog niet noodzakelijk, daarbij is een testament pas rechtsgeldig zodra de opsteller het loodje heeft gelegd.  En dat is nou net iets wat ik nog niet op mijn agenda heb staan.  Maar ook dat is slechts een verwachting.  Ik ga er weer voor, dankbaar en tevreden.

Ze noemen het soms, een andere wereld.  Heel lang heb ook ik daar vol bewondering mijn mening over gedeeld.  En nog steeds erken ik, dat het tot de absolute top in haar segment behoort.  Toch is er ergens een heel klein radertje ontsnapt, een los steekje in het ogenschijnlijk magnifieke borduurwerk dat helaas zo vals getuigt van een beloofde droomwereld.  De door mij al eerder aangehaalde uitspraak van de schutting, die zo hoog was dat alleen de kinderen er over heen konden kijken.
Zoals we in onze kinderjaren overtuigd waren dat Sinterklaas echt bestond.
We keken niet verder dan een, in voornamelijk rood geklede vriendelijke op leeftijd zijnde grijsaard, omringd door een aantal zwarte mannen.  Die elk jaar eind november met de boot in ons land aankwam om iets in de schoorsteen te gooien.  Ook nog eens precies in een daar door kleine kinderhandjes geplaatste schoen, waar soms ook nog eens een tekening of een wortel voor zijn trouwe schimmel lag.

Nou woonden wij op een flat en verwarmden de zaak op oliestook.  Geen eenvoudige klus voor een bejaarde man in een jurk.  Zonder enige overtuigende argumentatie of verdere toelichting, geloofden wij in de existentie van deze vrijgevige weldoener.  Waarom ook niet?  Het was een verwachtingsvolle tijd, en we kregen, in enkele gevallen dan, een in zilverfolie verpakte marsepeinen kikker en een handjevol pepernoten.  Als volwassene-in-spé was er voor ons geen enkele twijfel.

Zo wordt ook het gebeuren Efteling beschouwd.  Natuurlijk is het altijd duidelijk geweest, dat het hier om het verdienen van geld ging.  Voor mijn gevoel lag dat er alleen niet zo dik bovenop.  Als er nu, voor een afdrukje van een foto, even daar vóór gemaakt in een attractie als De Vliegende Hollander of het miljoenen kostende Symbolica, als er om zo’n prentje te ontvangen tien euro moet worden afgetikt, dan begint er iets te irriteren.  Heus, ik snap best wel dat het veel geld kost om deze onderneming draaiende te houden. Maar twaalvenhalve euro om er je auto een dagje te plaatsen ?
Laat ik voor de volledigheid zeggen, dat we ons er prima hebben vermaakt.  De beleving is er wel degelijk.

Ook toen oma met haar vierentachtig jaren, door mij een ietwat opgestookt ik geef het eerlijk toe, één of ander groot plastic wiptoestel beklom.  Nu is het je laten zakken op een voor de omvang van haar zitvlak iets te kleine ruimte niet het grootste probleem.  Het weer afdalen van de bijna één meter hoger gelegen troon werd een stuk lastiger.  Er zijn trouwens opnames van gemaakt.  Leuk om later weer terug te zien.
Dat vlak daarvoor heel even de Droomvlucht stil gelegd moest worden, omdat zij haar wandelstok daar had gelegd waar de veiligheidsbeugels zich verplaatsen zodat de inzittenden weer kunnen opstaan, daar wil ik dan maar over zwijgen.  Met oma valt er altijd wat te beleven.  Onbegrijpelijk dat zij dat dan weer niet zo ziet.

Terug naar de andere wereld, waar ik mee begon.  Er is een gesprek geweest met de arbeidsdeskundige.  Al in zijn tweede zin gebruikte hij de afkorting, IVA.  Daar was het voor mij meteen duidelijk mee.  Misschien dat niet iedereen weet wat dit inhoudt.  Het komt er kortweg gezegd op neer, dat ik niet meer geschikt ben om te werken.  En dan tot aan mijn AOW.  Helder.  De kans op herstel is zodanig dat het niet meer nodig is, mij verder druk te maken over werken.
Voor menigeen een utopie.  En ja, ook ik heb jarenlange op een situatie als deze gehoopt.  Alleen met dien verstande dat het zou gebeuren bij een leeftijd ergens halverwege de zestig, en in goede tot redelijk goede gezondheid.  Hoort u mij klagen ?  In geen geval.

Binnen twee jaar ben ik van een druk werkend, altijd ergens mee bezig zijnd, baasje, omgeturnd naar iemand die niet meer druk hoeft te doen.  Het staat zwart op wit, als in een contract.  Voorzien van datum en handtekening.  Was mijn wereld dan een droomwereld ?  Van een droom naar een nachtmerrie, is het maar een klein stapje.  Toch ben ik, en zal dat tot het einde blijven, een gelukkig individu.  Ja, soms kost dat wat meer moeite.  Maar ik word gesteund door de grootste macht.
Nu is het dus echt loslaten geworden.  En vertrouwen.  Stil maar wacht maar, alles wordt goed.  Alleen het wennen aan.  Nee, dat valt niet mee.

Telkens betrap ik mijzelf op de gedachte dat het pure aanstellerij is.  Tot ik daar dan weer duidelijk aan word herinnerd.  Dit is mijn echte wereld.  En daar blijf ik zo af en toe in dromen, tot de attractie stil gezet wordt.  Of het moment dat iemand daar een stokje voor steekt.

Er wordt wel eens geroepen, “ Zo kom je er nóóit, en zo kom je er twee keer in de week “.  Soms gaan de dingen op een wijze die achteraf gezien, best wel aan de logica voldoen.
Of ze ook echt te doen zijn, dat laat ik dan maar in het welbekende midden.  Zoals in vroeger tijden, de kerk immers in het midden van het dorp gelaten werd.  Twee keer zagen we dus de torenspits in de verte opdoemen.  De torenspits van Harlingen.

Het was al zeker drie jaar, misschien wel langer, geleden dat we een ritje door Friesland hebben gemaakt.  Eén van mijn broers woont daar al vele jaren.  Lang in een plaatsje nabij Franeker, nu inmiddels een jaar of wat aan de rand van de stad.  Harlingen, waar tweemaal onze rit eindigde deze week, is een absolute aanrader.  Gezellige sfeer, en vele leuke terrasjes.  Vanuit deze kustplaats gaat er een boot naar Terschelling.  Daar zijn mijn dochter en haar oma, mijn schoonmoeder dus, een paar dagen op vakantie geweest.

Ook hebben mijn vrouw en ik nogmaals een ritje naar Emmen gemaakt.  Afgelopen woensdag een gesprek bij de arts van het UWV.  Ruim drie kwartier heb ik daar mijn wel en wee mogen toelichten.  Achteraf vraag ik me na zo’n bespreking af, of ik het goed gedaan heb.  Is er duidelijkheid wat betreft mijn situatie, en hoe ik verder zou willen.  Als we er achteraf wat over zitten door te praten, hebben we er beide een redelijk goed gevoel bij.  Natuurlijk weet je nooit hoe het aan de andere kant van de tafel wordt opgepakt.
Er was de vraag over de dagelijkse pijn waar ik mee liep.  Ik mocht het aangeven op een schaal tussen één en tien.  Nu ben ik nooit een aansteller geweest, en ook hier wilde ik mij daar voor vrijwaren.  Rond de drie, leek mij al vrij hoog gegrepen.  We hebben het hier over hoe ik me onder normale omstandigheden voel.  Daarnaast zijn er de uitschieters, de arts opperde tot tien, ik hield het op maximaal negen.

Er moet altijd ruimte overblijven voor zij die het erger hebben, dat voorrecht vergun ik anderen gaarne.  Mijn lieve dame was het daar, toen we het er na tijd over hadden, beslist niet mee eens.  In haar optiek, zat ik meer rond de vijf of zes.  ‘s Avonds werd dat ook nog eens door mijn dochter bevestigd.  Daar heb ik toch wat moeite mee.  Het klopt dat ik bij de meeste handelingen pijn ervaar, maar ik beschouw dat eigenlijk als vrij normaal.

Zaterdag was ik nog een beetje aan het rommelen in de schuur, geen zware dingen gewoon wat opruimen op zolder.  ‘s Avonds begon de pijn, rond mijn drie volgens mijn naasten dus hoger, op te klimmen naar een iets bedenkelijker niveau.  Omdat het al weer ruim tien weken geleden is dat ik mijn toevlucht heb genomen tot morfine, leek het mij wel verantwoord ook nu weer eentje te nuttigen.
Wat een heerlijk gevoel, helemaal geen pijn meer.  De hele avond een ontspannende rust.  Heel vaak heb ik de laatste paar weken mijn twijfels gehad.

Heb ik werkelijk last van vooral mijn lies en been ?  Zaten de anderen toch dichter in de buurt met hun vijf of zes ?  Hier moet ik het erkennen.  Ja, ik loop elke dag met pijn.  En ja, het zal echt zo zijn dat je daar in mee gaat.  Ik ben het als normaal gaan beschouwen, en vertik het om komedie te spelen.  Het is helaas geen komedie, het is een treurspel dat ik als iets banaal ben gaan beschouwen.  Zo kom ik er nooit, zou ik kunnen zeggen.
Echt wel, ik blijf erbij dat ik een gezegend mens ben.

Soms weet je pas wat je hebt, zodra je het kwijt bent.  De afgezaagde gemeenplaats die te pas en te onpas gebezigd wordt.  Het is jammer genoeg wel de waarheid.  In mijn geval echter andersom.  Zodra ik het kwijt ben, weet ik weer wat ik heb.  Over een tijdje zal er wel bericht komen van wat er staat te gebeuren.  We vertrouwen erop, dat het goed komt.
Het waren weer heel wat kilometers die we deze week in ons Opeltje, met een toch wel vervelende lage zit, hebben afgelegd.  Daar zal komende week in elk geval verandering in komen.

Weer een stapje.  Terug of vooruit ?  Stijgend, vanwege het hogere zitcomfort, een keurig heldere kaart om op juiste wijze te navigeren en daarnaast met een goede blik op wat achter ons ligt.  Dit dan door middel van een achteruitrijcamera gebruik makend van het zelfde  scherm.  “ One small step for man, one giant leap for . . . “
Een ieder is vrij het verder naar gelieve in te vullen.  De twee a4-tjes die de verzekeringsarts aan beide zijden vol schreef kunnen hiervan getuigen.
Het wordt nog steeds vervolgd.

Het nieuwe jaar is al niet nieuw meer, het is inmiddels al drie dagen oud, is dat oud niet echt natuurlijk. Een kleine baby van drie dagen is nog maar een pasgeborene, wat is oud, wanneer is iets op leeftijd ? Met zesenvijftig jaar voel ik me nog steeds jong, al zal dat meer tussen mijn oren zitten dan dat het echt als zodanig te benoemen is.

Vroeger werden de mensen niet oud, althans naar onze maatstaf gerekend, toen was je met vijfenzestig een bejaarde met op z’n minst één been in het graf  en de andere leunend op een stok, zo kleedde je je dan ook.

Tegenwoordig willen we niet meer oud zijn, wel oud worden. Best wel tegenstrijdig eigenlijk, wel de wijsheid, mocht die als een leeftijd gerelateerd begrip worden beschouwd, maar niet de bijkomende lasten, de kwaaltjes het niet meer alles kunnen doen waar je als twintig of dertig jarige je hand niet voor omdraaide, niks ernstigs in de meeste gevallen, gewoon de tekenen des tijds. Brengt mij ineens op het idee dat het misschien ook wel zo is dat de tijd in een hogere versnelling werkt, zelfs met een factor hoger, ik weet dat dit al vele keren is verwoord, maar soms moet het kwartje bij ons zelf vallen.

Er over lezen of praten is één, maar het zelf ervaren wordt een heel ander verhaal, misschien dat het ook als een soort bescherming werkt, we zouden sommige onderwerpen niet goed kunnen verwerken als we nog te jong zijn.

Oke uiteraard zijn er altijd uitzonderingen, maar die bevestigen dan op hun beurt wel weer de regel, net als met herinneringen. Die worden zachter naarmate de afstand in tijd groter wordt.De zware tijden krijgen een zacht randje, terwijl de mooie momenten ons als de dag van gisteren zijn bijgebleven, ook dat is een zegen die in ons zit ingebouwd.

Ik weet heus wel dat wonden maar moeilijk genezen, ik denk daar niet licht over, maar we leren er wel mee om gaan, we geven het wel een plaatsje, soms zelfs een warm en speciaal plaatsje in ons hart en ons hoofd.

Zo kabbelen we verder het niet echt meer nieuwe jaar door, maar elke dag is dan wel weer een nieuwe, die mogen we ontvangen en op onze eigen wijze invullen met de kleurpotloden die we er elke dag weer bij krijgen, en ja de lijntjes staan er al, maar een gummetje wordt er niet bij geleverd.

Doe met die dag, vandaag, morgen, volgende week, volgende maand en misschien zelfs wel weer een heel nieuw jaar, maar doe het vanuit je zelf, voor jezelf en vooral met alle vrienden om je heen. Ik leef niet alsof dit mijn laatste dag is, ik leef alsof er morgen weer een nieuwe dag komt, en ben zuinig op alles wat ik mag beleven.

Ik wens iedereen een goed en gezegend jaar.