En weer was ik er maandag stellig van overtuigd dat het beter was.  Hoe vaak is me dat nu al overkomen ?  Vrijdag zijn we weer bij de uroloog geweest, voor de uitslag van het bloedonderzoek.  De waarde was nauwelijks meetbaar.  Hetgeen dus inhoudt dat er, tot nu toe, geen reden is voor zorg.  We willen er in geloven dat dit zo blijft, het liefst heel lang.  Dan rest nog slechts de, soms, lichte beperkingen.  Er is mee te leven.  Zoals al vaker gezegd, er zijn velen die het echt zwaarder hebben.  De volgende stap zou de neuroloog worden.  De dame van heelkunde had dat al aangegeven.  Om onverklaarbare reden, of iets wat daarvoor doorgaat, is deze afspraak niet doorgegeven.
Het zal wel met een haperend computersysteem te maken hebben, of iets wat niet goed is ingevoerd.  Of juist wel, maar niet goed uitgevoerd.  Afijn, de uroloog regelt nu de afspraak met de neuroloog.

Voor de opleiding tot begeleider, waar ik best wel iets in zie, heb ik een gesprekje gehad met de zeer betrokken leidinggevende.  Eigenlijk degene die de eindverantwoording draagt bij ac de Regenboog.  We hebben al eerder gesprekken hierover gehad.  Nu was het om te kijken welke mogelijkheden er voor mij zijn.  Niet dat ik een hete adem in mijn nek voel van de controlerende instanties, maar omdat ik er al een hele tijd mee loop wat voor mij mogelijk is.  Hier wil ik nu niet diep op het besprokene ingaan.  De conclusie is dat we het beiden graag zouden willen.  Helaas zijn de omstandigheden zo, dat ik daar nog niet aan toe ben.  De tijd zal het leren.

Afgelopen week de tweede, en laatste, avond bijgewoond voor de training gegeven aan vrijwilligers.  Communicatie en grenzen aangeven.  Ik heb daar al eerder melding van gemaakt.  Deze keer heeft het wat mij betreft meer opgeleverd.  In elk geval een certificaat, met mijn naam er op.  Deze lag voor alle deelnemers van te voren al klaar.
Zij die mij kennen, weten dat communicatie bij mij een groot goed is.  Alles staat of valt daarmee.  Hetzij dan, door het afwezig zijn van, hetzij dan door een overvloed.  Een storende eigenschap van deze schrijver, ik dus, is dat ik vaak te snel denk en reageer.
Ik leer daar mee omgaan.  En al zeg ik het zelf, soms lukt het.
Wel ben ik dan weer verbaasd dat een ander deze kwaliteit mist.  Eigenlijk meer als in het niet laat merken dat deze aanwezig is.  Wat mij dan ook steeds overkomt, is dat ik tracht er zo nu en dan, een grapje tegenaan te gooien.  Begrepen of onbegrepen.
De eerste spreken mij uiteraard het meest aan, de begrepen.

Als er, bij de training, een stelling wordt geopperd waar de deelnemers door middel van een rood of groen papiertje hun mening over kunnen geven, is dat vragen om ellende.  “Is het toegestaan dat een cliënt een hand op je schouder legt ?”  In principe ben ik geen voorstander van handtastelijkheid, maar een ieder mag daarin zelf de grenzen stellen.  Mijn buurvrouw dacht soortgelijk, ze lichtte dat nog even toe.  Nadat ze haar mening had gegeven, was ik zo vrij haar hiermee te complimenteren.  Ja, u raadt het al, dit deed ik dus in combinatie met een klopje op haar schouder.  Ze kon het hebben.  En laat ik daar duidelijk over zijn, ik ben juist wél een voorstander als het gaat om het geven van complimenten.  Het is een uitingsvorm waar veel mee te bereiken is.  Iedereen vaart wel met een opmerking waarin aangegeven wordt dat het goed is, waarin waardering wordt uitgesproken.  Waarom hebben we er dan vaak zoveel moeite mee ?

Weer begon het zitten daar mij parten te spelen.  Nog steeds zijn er de restricties waar ik hinder van ondervind.  Ach, er valt mee te leven.  Ergens leer je er mee omgaan, denk ik dan.  En ergens leg je de lat een beetje minder hoog.  Ook zal het ergens wel een keer duidelijk worden waar mijn weg heen gaat.  Waar ik naar op weg ben.  Wordt er niet zo mooi gezegd, dat de aankomst slechts een gedeelte is.  De reis, die is veel interessanter.  Elke reis begint met een eerste stap, die heb ik al een tijdje geleden mogen nemen.  Het arriveren zal in principe niets anders zijn, met deze bijstelling dat dan eerste wordt vervangen door laatste.

Staat er ook niet geschreven dat de eerste de laatsten zullen zijn, en vice versa voor de laatsten ?  Er is dus nog hoop.  Vandaag sneeuwt het, en morgen schijnt misschien de zon.  Natuurlijk doet hij dat steeds, alleen zien wij dat niet altijd.  Iets kan er dus prima zijn, zonder dat wij het zien.  Of doorhebben.  Het zal ook altijd zo blijven.  Zelfs als wij al lang vertrokken zijn.

Om meteen op die morfine terug te komen.  Het heeft niet die uitwerking gehad als waar ik op gehoopt, en eigenlijk ook gerekend, had.  Voor mijn gevoel vele uren geduurd voor ik in slaap viel, en tegen kwart voor vijf al weer wakker.  ‘s Avonds had ik dus eerst echt pijn.  Later op bed viel dat wat mee, maar het was voldoende om niet de slaap te vatten.  Zou het dan toch zo zijn dat na een paar weken relatief weinig verstoring wat betreft mijn geestelijke gesteldheid, er nu net even weer teveel is gebeurd ?  En dat dit dus wel degelijk invloed heeft op mijn lichaam.  Volgens Gea wel.  En eerlijk gezegd lijkt mij dat ook wel te begrijpen.
Lichaam en geest zijn één, wordt er immers vaak geopperd.  Ook door zij die er kaas van hebben gegeten.  Het zal vast invloed op elkaar hebben.  Hier zal ik u verder niet mee lastig vallen.  Laat ik het er op houden dat het nog een lange weg te gaan is.  Hetzij naar herstel, en anders om te leren omgaan met grenzen.

Vrijdag weer wat bloed af laten tappen zodat de deskundigen daar hun oordeel over kunnen vormen.  Uiteraard slechts om de waarde van de inmiddels voor mij toch wel belangrijke PSA.  Zelf probeer ik mij er van te overtuigen dat het me niet echt wat doet.  Laten we wel zijn, het kan twee kanten opgaan.  Of de waarde is niet meetbaar, en kan ik het hele gebeuren af beginnen te sluiten.  Of wel, er is weer een lichte steiging, en er zal een vervolg traject ingezet gaan worden.  Bij de uitslag na de laatste bloedtest, werd door de uroloog al even gerefereerd richting de eventule noodzakelijkheid voor iets als bestraling.  Om het wat persoonlijker te maken en nog het iets scherper te stellen, er komt volgende week een moment waarop dingen gaan veranderen.

Iedereen die ooit eens met kanker te maken heeft gehad, zal dit kunnen begrijpen.  Afgezien van mijn lichamelijke beperkingen, of hoe je dat ook moet noemen, en ook datgene wat mij in mijn hoofd nog vaak parten speelt, is er een soort van afwachting.  Iets wat er wel of niet is, en waarvan we niet weten of het er wel of niet is.  Als het weg is, dan zal ik daar mee verder moeten.  Als blijkt dat het niet zo is, zal ik daar ook mee verder moeten.  Dus naast de mogelijke beschadigingen aan zenuwen en of spieren, naast het misschien ontstane littekenweefsel door onder andere het verwijderen van de lymfeklieren in de liesstreek en naast het disfunctioneren van gevoelige delen, mag ik dan dus verder.  Laat ik hier wel meteen helder stellen dat het, zoals gezegd, niet meer levensbedreigend kan zijn.

Vrijdagmiddag heb ik hulp gehad van Arie.  Hij heeft het krachtstroomgebeuren in mijn schuur naar een nieuwe hoogte getild.  Indertijd had ik daar wat aan zitten rommelen.  Later zijn er wat machines verplaatst en bijgekomen, en dat was niet helemaal op de juiste wijze aangesloten.  Arie heeft dit als werk gedaan, en er een heldere kijk op.  Daar ben ik hem zeer erkentelijk voor.  Ook dat was dan waarschijnlijk weer net teveel voor mij geweest vrijdag, dus de klachten kunnen ook mede hier door gekomen zijn.  Vast niet alleen dat.  Zo af en toe weet ik dat ik te lang door ga.  Vandaag heb ik dat dus niet gedaan.  Tot twee keer toe, ben ik even binnen gaan zitten om op te laden.  Dat klinkt heel banaal, maar geloof me het druist finaal tegen mijn natuur in.

Deze dag heb ik gevuld met het van de bomen schroeven van nestkastjes.  Dit ten behoeve het reinigen en herstellen van deze broedplaatsen te vergemakkelijken.  Er lagen ook al drie op de grond, uit de bomen gevallen.  En een aantal vliegopeningen waren groter dan de oorspronkelijk aangebrachte.  Eerst het verwijderen van de stam waaraan ze bevestigd waren.  Behalve die welke al ter aarde waren gestort.  Gevolgd door ze naar de schuur te brengen en opengemaakt om ze te kunnen reinigen.  Daarna even binnen op mijn stoel wat rust nemen.  Dan beginnen met herstellen, en enkele van een nieuw dakje voorzien.  Dan weer even kalm aan en een broodje eten.  Tenslotte met een kruiwagen, waarin zeker zo’n vijftien vogelonderkomens lagen, weer naar buiten en ze stuk voor stuk weer teruggehangen.

Weet u dat zoiets mij toch een bepaalde genoegdoening geeft.  Hier heb ik in de voorgaande jaren nooit de tijd voor genomen.  Mijn mening was, dat als een mus, een koolmees, een pimpelmees of zelfs een gekraagde roodstaart een nestje wilde bouwen, dat deze dan eerst maar eens zelf de rommel van het jaar ervoor kon opruimen.  Het schijnt zo te zijn, dat de nestkastjes dan toch ongebruikt blijven.
Bij mij dus ook.  Eerst de oude zaken opruimen, en daarna met nieuwe beginnen.  Een nieuw dakje, een vlieggat of het omgooien van je gebruikelijke wijze van leven.  Ach, het zijn maar kleine dingetjes.  En het wordt altijd wat.

Misschien een vorm van berusting, of in andere bewoording, een overwinning.  Natuurlijk niet echt, het is een gevoel.  En een ieder weet, met gevoelens kun je geen zege behalen.  De afgelopen dagen is er inmiddels wel weer het één en ander besproken, met betrekking tot een vorm van reïntergratie.  Het is niet mijn bedoeling tot in details te vermelden hoe of wat.  Het feit is dat ik nog steeds in de zogeheten ziektewet loop.  Daar is helaas voor mij nog geen verandering in gekomen.

Mijn lichaam geeft beperkingen die het ene moment behoorlijk pijnlijk zijn, en op andere momenten een zeurderig gevoel teweeg brengen.  Er is, als het er op aankomt, niet een moment dat ik er niet aan herinnerd word.  Hier wil ik dan meteen aan toevoegen, dat het me niet meer zo raakt als het al wel gedaan heeft.  Het staan, het lopen en het aan een tafel zitten doe ik inmiddels met een bepaalde vaardigheid die ik mij eigen heb gemaakt.  Binnen die grenzen is het redelijk tot goed te doen.  Daarnaast heb ik er ook steeds minder moeite mee om te stoppen met iets als het gaat irriteren.
Al een aantal keren heb ik me omgedraaid van de schuur, als ik wat lichte handenarbeid wilde gaan verrichten, en ben weer kalm op mijn stoel gaan zitten.  Ook te veel dingen tegelijk op een dag plannen, lukt mij goed om te voorkomen.

Vandaag wel iets meer gedaan.  Vanmiddag geholpen bij het maken van het kerkblad.  Sinds de aanschaf van een andere nietmachine, ben ik zo’n beetje de nietmachine-expert.  Het is wel vervelend te lang in een zodanige houding te staan om de papieren in de machine te voeren.  Nou is dat hooguit een kwartiertje, toch niet zonder pijn te doen.  Dan toch even rust.  Het gaat om een gebruikte niet-en vouwmachine, nog steeds waren er wat afstelproblemen.  De leverancier is er vandaag bij geweest, en na zeker vijf keer dat ik er wat mee had aangemodderd,  is het gelukt.  En het resultaat nu van dien aard dat de dames tevreden zijn.  Ach, zolang als het niet te zwaar is en ik kan en mag helpen, doe ik het graag.  En het geeft ook nog een beetje het gevoel dat ik iets voor anderen kan betekenen.

Net als het meedraaien bij Cosis in Stadskanaal, als vrijwilliger.  Al hoop ik soms wel af en toe of er een mogelijkheid is er meer van te maken dan drie dagdelen.  Eigenlijk wel een bijzondere opmerking, terwijl ik eerder al eens schreef, dat ik me er zo langzamerhand bij neer heb gelegd.  Klopt, een contradictie.  Precies verwoord, zoals ik het beleef.  Een vorm van berusting en een overwinning.  Vandaag ben ik naar de plek geweest waar ik, tot mijn burn-out, arbeid verrichtte.  Hier thuis werd al geroepen, dat het misschien een onverstandige keuze was er heen te gaan.  En ja, vannacht een beetje onrustig geslapen en heel vroeg wakker.  Maar het is me gelukt.  Zelfs heb ik nog even een blik geworpen in de hal, die toen ik daar werkte aardig opgeruimd was.  Niet dat het er super netjes was, maar het viel me reuze mee.  De laatste keer, toen ik zo’n drie maanden bij huis was, heb ik eens een poging gedaan voor een paar uurtjes weer te gaan werken.  Dat heeft toen heel anders uitgepakt.
Nu ben ik daar geweest met een geheel andere instelling.  Vast de reden dat ik er mee om kon gaan.  Even een praatje gemaakt met een oud-collega, om hem maar zo goed mogelijk te duiden.  Die tijd dat ik daar werkte, deed ik het meeste alleen, maar in de hal ernaast was er verkoop van hout.  Nu heeft hij daar een complete winkel ingericht, en nog steeds de houthandel.  Dat was ook mede de reden dat ik er een kijkje ging nemen.  Naast het voor mezelf testen hoe ik er op zou reageren op het zien van mijn laatste werkplek en of ik inmiddels heb geleerd zaken los te laten.

Voor AC De Regenboog is mij gevraagd of ik advies wilde geven voor een kleine overkapping waar de uitdijende hoeveelheid scootmobielen geplaatst kunnen worden.   Aangezien ik wel een beetje ervaring heb en ook beschik over wat technisch inzicht, ik rommel ook maar gewoon wat aan, heb ik wel een idee hoe dit te realiseren is.  Zelf er veel aan meewerken, zal er niet inzitten.  Er zal een prijsje gemaakt worden voor het materiaal wat nodig is om het bouwwerk te verwezenlijken.  Terwijl ik me stellig had voorgenomen wat terughoudend te zijn, zal ik straks toch weer morfine innemen.

Mijn been is behoorlijk pijnlijk.  Het zal vast zo zijn dat zodra er weer iets gebeurd waar ik geen vat op heb, mijn lichaam daar onmiddellijk op reageert.  Zou dat mogelijk zijn ? Ik hoop snel op bericht van het ziekenhuis voor verder onderzoek door neuroloog.  Vallen, opstaan en weer doorgaan.  Tot u spreekt een gewond maar tevreden mens.

In wezen heb ik altijd al moeite gehad met de beschrijving “Meteorologische winter”.  Het klinkt, ondanks de overeenkomstige term, nogal onlogisch.  Winter is al helemaal misplaatst.  Moet ik ineens denken aan een vakantie lang geleden met onze dochters in Limburg.  Daar stond op een bord ergens aan een woning, waar de weg een slinger tussen de huizen doormaakte, “Logies ontbijt”.  Mijn oudste dochter, destijds iets jonger dan nu, las deze woorden als, “Logisch ontbijt”.  Ze vond dat best wel vreemd, ontbijt is toch altijd iets wat te verwachten is bij een overnachting.
Later zag ze zelf ook de grap er wel van in.  Jaren daarna, toen wij weer eens een weekje op vakantie waren in die zuidelijke provincie, kwamen wij daar weer langs.  We waren met een heel clubje, dochters met aanhang en twee andere vrienden, en weer werd daar even sarcastisch op gewezen.  De vier heren hadden het eerst niet door, misschien was dat nu juist wel weer logisch.

Inmiddels hebben we één weekend wat sneeuw gehad, en verder een paar nachtvorsten.  De temperatuur is al zover opgelopen dat de natuur al weer tot leven schijnt te komen.  Gisteren alvast de rozen wat gesnoeid.  Dit kon ik staand doen.  Ook de steeds verder oprukkende bramenstruiken, heb ik weer wat teruggedrongen.  En een klein gedeelte van de oprit, heb ik door het verwijderen van de onophoudelijk groeiende klimop, bijna een halve meter breder gemaakt.  Dat laatste heb ik op mijn knieën gedaan, wat dan wel weer een kwalijke houding was.  Ook het twee keer lopen met de kruiwagen, is niet meer één van mijn favoriete bezigheden.  Al met al een kleine twee uurtjes, met meerdere onderbrekingen, mij daar vermaakt.

Ze zeggen vaak, “Met vallen en opstaan”.  Dat vallen kunnen we hier buiten beschouwing laten, dat opstaan is dan weer een geheel ander verhaal.  Het is gek, dat als ik ergens even mee bezig ben, het me niet zo licht afgaat als ik graag zou willen.  Dan ga ik weer naar binnen om in mijn stoel wat bij te komen, maar zodra ik daar zit wil ik het liefst weer snel naar buiten om wat te doen.  Het is de tegenstrijdigheid, de grens die er is.  Nu is stilzitten nooit één van mijn geliefde tijdsverdrijvingen geweest.  Nu lijkt het er simpelweg bij te horen.  En steeds weer denk ik, nu is het over.  En steeds weer ervaar ik het tegenovergestelde.  Heeft iemand daar ooit wel eens wat over gezegd of geschreven ?

Onze jongste dochter is voor een paar dagen, samen met een vriendin, naar Londen.  Voor hen, en de vele anderen die nu vakantie hebben, is het natuurlijk heerlijk om deze temperaturen te ondervinden.  Het had ook koud kunnen zijn of regen en storm.  Net anders dus dan op gerekend.  Nu meer dan een jaar geleden, had ik ook op iets heel anders gerekend.  En toch mag ik hier ook van genieten.  De welbekende lat heeft een iets lagere positie toegewezen gekregen, maar ik kan daar ruim aan voldoen.
Of het straks allemaal weer goed gaat komen ?  Of het alsnog een beetje gaat winteren, met temperaturen onder het vriespunt ?  Of het straks in het voorjaar voor mij vol te houden is zo af en toe wat in de tuin te doen ?  Of er straks voor mij weer tijden komen dat ik weer iets meer kan betekenen voor deze maatschappij ?  Of er straks bij de nieuwe psa-waarde weer een lager getal wordt gemeten ?

Onder de gegeven omstandigheden, hoor je mij niet klagen.  Het is een kwestie van je aanpassen.  Afgelopen week ben ik ook op cursus geweest in verband met mijn functie als vrijwilliger.  Dat was een vrije keuze.  Deze training werd omschreven met”, “Communicatie en grenzen aangeven.  Laat ik het er op houden, dat het voor mij een te lange zit was.  Behoorlijke steken in mijn lies en bovenbeen, maar ik heb de tijd uitgezeten.  Heb ik er nog iets van opgestoken ?  Deze vraag hoop ik in een later stadium nog eens te beantwoorden.  Over drie weken het vervolg.
Wel weet ik inmiddels dat een gemiddeld persoon ruim vier millioen prikkels binnenkrijgt.  Per seconde wel te verstaan, ik heb het net nog even nagekeken.  Het schijnt zo te zijn, dat we er maar hooguit tien kunnen verwerken.  Sommigen komen niet verder dan vijf, een enkeling weet niet eens waar ik het nu over heb.

Stilletjes had ik een beetje de hoop dat er ook uitleg zou komen over mensen die meer dan tien prikkels per seconde ervaren.  Zover werd er nu niet op de materie ingegaan.  Ik vermoed dat ook in een later stadium hier geen woorden aan besteed zullen worden.  Ach, dan hebben we altijd nog het grenzen aangeven.  Mijn dochter geniet lekker in Engeland, dat zal straks ook wel anders worden als ze daar een grens gaan aangeven.  Net als die muur van Trump.
Ontbijt okee, maar of het allemaal nou zo logisch is . . .  Het bestaan lijkt welhaast grenzeloos.  Daar laat ik het maar bij.

Openlijk zal ik het niet snel toegeven, een ieder concludeert uit deze woorden het zijne of hare, maar toch loop ik te vaak weer tegen de twijfel op.  Niet dat het lopen nou als een prettig tijdsverdrijf wordt ervaren, maar bij wijze van spreken.  Hoe vaak is het mij inmiddels overgekomen dat ik haast overtuigd was dat het over was.  Dat het van dan af, over was.  En steeds weer, tot nu toe dan, bleek het niet zo te zijn.

Vandaag weer naar het plaatselijke ziekenhuis geweest, voor de uitslag van de gemaakte echo.  Daar had ik nog niet iets over geschreven.  Het was in de tijd dat ik niet zeker wist of ik nog zou blijven schrijven.  Maar het gezegde luidt, “ Wie schrijft, die blijft “.  ( zelf heb ik dat weleens aangevuld met, “ en soms wat overdrijft “. )  Dat was dan ook de reden om wat minder frequent iets vertellen.  Ja, ik weet dat ik gisteren een wazig stukje heb geschreven over wachten, en nog geen dag later kom ik hier weer mee.  Neemt u het mij niet kwalijk, u hoeft het niet te lezen.  Dat is uw vrije keuze, en dat heb ik hoog in mijn vaandel staan.  Het recht op vrije keuze, zolang het mij maar niet opgedrongen wordt.

Vandaag behoefde ik dus niet echt lang te wachten, misschien iets te lang gezien het feit dat, nog steeds, het zitten op een hoge stoel door mij als vervelend ervaren wordt.  Er was kort geleden een echo gemaakt van het gebied rond mijn liezen.  Er was nog enige verwarring, en om zeker te zijn werd er nog een deskundige bijgehaald.  Er werd iets opgemerkt in de trant van, “ Waarom een echo, als er in oktober nog een scan is gemaakt “.  Ik verontschuldigde mij nog met de woorden, “ Nou, het was volgens de arts om extra te controleren en uit te sluiten “.  Dat leek voldoende want er werd door de bijgeroepen assistentie naarstig gezocht met het echo ding.  “ Ja “, zo probeerde hij mij uit te leggen,
“ Een breuk vinden met de echo methode, is best wel lastig zoniet onmogelijk “.  Toch scheen hij iets wat op een breuk leek te herkennen.  Daarna was hij vrij vlot weer vertrokken.  Het was vast een druk bezette arts, tussendoor werd hij ook al even weggeroepen.

Vanmorgen werd mij meteen verteld, dat het inderdaad om een breuk ging.  Ergens was ik daar niet verbaasd over, maar toch was ik niet overtuigd dat dit de oorzaak kon zijn voor mijn klachten.  Eerst liet ik haar rustig haar verhaal afmaken zo van, “ Gezien de operatie in het afgelopen jaar is het nu niet meer mogelijk op dezelfde wijze te handelen, er zal op de ouderwetse wijze via een snee toegang worden verschaft tot mijn innerlijke, en daar zal dan opnieuw een matje worden geplaatst die de zaak zal verhelpen “.  “ Het geheel kan gewoon weer met een dagopname “.

Toen zij begon over het slijpen van de messen, ging ik tot actie over.  Zo heb ik haar verduidelijkt dat ik, gezien de aard en klachten waar ik mee liep en de ervaring van een breuk die ik jaren geleden had, ik eigenlijk niet zo goed de pijn kon verklaren.  Toendertijd drukte ik de zaak weer naar binnen, en heb op die ambachtelijke wijze nog zeker anderhalf jaar ermee doorgelopen.  Ook had ik ‘s nachts geen hinder van onaangenaamheden.  Nu word ik wel eens twee tot drie keer wakker vanwege pijn.  Ook het langs de binnenkant van mijn linkerbeen, soms tot aan mijn voet, trekken van iets als zenuwpijn leek mij in deze uitleg niet op zijn plaats.

Nu weet ik uit ervaring dat artsen er niet van gecharmeerd zijn dat hun oordeel wordt tegengesproken.  Bij deze uiterst vriendelijke arts bleek dat dus een onnodige zorg te zijn.  “ Ja zoals u de pijnklachten beschrijft, is dat niet gepast in het geval van een breuk “.  Ze liet de messen even voor wat ze waren, en kwam met het voorstel de neuroloog er naar te laten kijken.  Zelf ben ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee, maar het ligt voor de hand dat de mening van wederom een andere specialist in elk geval weer iets meer duidelijkheid zou kunnen verschaffen.  Er zal bericht komen voor een afspraak voor neurologisch onderzoek, en als dat dan allemaal weer achter de rug is kan er weer contact gezocht worden met deze dame van heelkunde.

Bij tanken of boodschappen doen heb je soms een stempelkaart, jammer dat ze dit vermaak niet in het ziekenhuis hanteren.  Waarschijnlijk had ik dan al diverse speelgoedknuffels of kortingsbonnen verdiend, misschien zelfs een messenset.
Ach, er zijn vele jaren geweest dat ik mij zelden in een hospitaal heb opgehouden,
zij het dan op bezoek.  Die achterstand heb ik nu inmiddels wel ingelopen.
Goed dat ze er zijn.  En nog beter, dat er ook goed naar de patiënt wordt geluisterd.  Nou ja, uitzonderingen daargelaten.

Wij zijn meerdere keren in een attractiepark geweest.  Zoals daar bijvoorbeeld het Ponypark Slagharen is, wat inmiddels een andere naam heeft gezien het feit dat er zich geen pony’s meer op het terrein bevinden.  Ook moet ik hier bekennen, dat al die keren dat wij er zijn geweest ik geen enkele hoefdragende viervoeter heb mogen ontmoeten.  Dan heb je Julianapark, Het land van Jan Klaassen en uiteraard, wat mij betreft het mooiste park, de Efteling.

Mensen hebben toch ergens een vreemde kronkel om uitdagingen aan te gaan.  De één gaat daar dan iets verder in dan de ander, bungee jumpen van een hoge brug ergens over een woeste rivier of abseilen langs een meters hoge waterval en in het allerergste geval samen met je beide dochters een bezoekje brengen aan de primark.  Dat laatste is een grapje, ik blijf over het algemeen ver uit de buurt van dit soort zaken.  Staan te wachten is trouwens wel in de bovenstaande gevallen een bittere noodzaak.

Wachten in de rij voor de kassa, hetzij om een park binnen te mogen, anderzijds om de langgehoopte, en na vele rekken of bakken doorzocht en gepast hebbende, kledingstukken te mogen afrekenen.  Ook het wachten, stilstaan en langzaam rijden, in een file om ergens aan te komen.  Waar dan ook vele anderen dezelfde stil gekoesterde wens er op na hielden, gezellig een dagje uit te zijn.  Er is nog een moment van wachten, en dan doel ik dit keer niet het verbeiden in een wachtkamer in het ziekenhuis, of het wachten op een uitslag van een arts.  Ook het moment dat er weer een controle komt om te kijken hoe de zaken er voor staan, is niet waar ik dit keer doel.

Het gaat dieper dan dat.  En ik geloof ook niet dat het eenvoudig te begrijpen is.  Althans als u het niet zelf aan den lijfe hebt ondervonden.  Op het moment dat een attractie zoals ik noem maar willekeurig een achtbaan, en dan zeker niet de Baron 1898.  Op het moment dat de reizigers uitstappen en de zitjes bezet worden door nieuwe argeloze slachtoffers in spé, dan zijn er daarna een paar seconden waarop er niets gebeurt.  Met de kennis dat er aanstonds wel iets op het programma staat.  Iets wat soms best wel als heftig te omschrijven is.  Gelukkig valt het dan achteraf ook vaak weer mee, en wordt er meteen weer aangeschoven in de ruim drie kwartier durende wachtrij voor nogmaals een hartverzakking.

Dat wachten net vlak voor de eigenlijke ontwikkeling is misschien maar heel kort, toch wordt het door de meesten als langer ervaren.  Het wachten waar ik al de hele tijd naar toe wilde, is meer het afwachten.  En dan het afwachten wat er voor mij in het verschiet ligt.  De laatste tijd heb ik op teevee gezien, en ergens op internet meerdere keren gelezen van anderen die ook herstellende zijn van, zeg maar gerust, levensveranderende ingrepen.  Op het moment dat ze er midden in zitten, is er veelal ruim begrip voor hun situatie.  Toch komt er een tijd, dat ze weer verder moeten.

Het is van de buitenkant niet te zien, voor een buitenstaander, hoe ze nog steeds kampen met de gevolgen.  Vooral als ze, zoals ook ik het steeds weer probeer, er niet mee te koop te lopen.  Niet zielig willen doen, niet voor de omgeving laten weten dat het niet meer zo gaat als voordat het plaatsvond.  Echt, ik ben bang dat dit niet te begrijpen is.  En in wezen is dat ook goed zo.  Het hele leven, ook van zij die gezond zijn, is het afwachten op wat komen gaat.

Zei John Lennon niet eens, “ Life is what happens to you while you’re busy making other plans “.  Niet door hem zelf bedacht, maar gebruikt in het nummer Beautiful Boy dat hij schreef voor zijn zoon Sean.  Het waren wel woorden die uit zijn hart kwamen.  In ons leven denken we soms dat alles gewoon is.  In een wereld waar eigenlijk niks meer gewoon is.  Of nog scherper geformuleerd, waarin alles als gewoon beschouwd zou moeten worden.  Dat mag iedereen naar eigen weldunken invullen.

Luther, de man van de vijfennegentig stellingen en andere zaken waar de toenmalige Katholieke kerk niet geheel gelukkig mee was, die Luther heeft eens gezegd, “ Als morgen de wereld vergaat, zal ik vandaag nog een boom planten “.
De eerder genoemde John Lennon schreef in het nummer Imagine juist, “ Imagine there’s no heaven, and no religion too “.  Of ik nog een boom zou planten als ik wist dat Jezus morgen weer terug kwam, dat durf ik niet te beloven.

Wel blijf ik geloven dat het beter gaat worden, veel beter dan wij ooit ook maar kunnen voorstellen.  Tot die tijd blijf ik gerust afwachten, soms met lichte spanning maar meestal in het volste vertrouwen.  Misschien dat het niet lang meer duurt, ik blijf doen wat ik kan en mag.  En verder gewoon loslaten, keurig op mijn beurt wachten.

Dit keer valt het mij zwaar en lastig om de juiste woorden te vinden, die goed weergeven wat ik probeer te vertellen.  Nu gebruik ik zelfs de benaming, vertellen en niet mijn meestal gebruikte, schrijven.  Misschien omdat ik al een paar keer heb gehoord, van zij die deze stukjes lezen, dat het voelt alsof ik het zit te vertellen.  Het is gewoon een stijl die mij goed ligt, die ik als zeer prettig en vertrouwd ervaar.  Daarnaast zou ik niet weten hoe ik het anders moest doen.

Sinds ik voor mezelf de keuze heb gemaakt, niet meer te verwachten dat er nog verbetering zal optreden, dat dit het is.  Sinds die tijd loop ik tegen de knagende twijfel op.  Hoe moet ik het uitleggen ?  Kijk, heb ik nog last van iets ?  Ja, dat heb ik.  Valt er mee te leven ?  Ja, zolang ik mijn grenzen goed in acht neem, is er mee om te gaan.  Als ik dan bij tijden wat minder pijn voel, dan gaat er meteen weer iets door mijn hoofd dat mij bezorgd maakt.  Het is inderdaad zo, dat ik dan echt tegen de grens aan ga.  Een beetje forceren, en kijken hoe ver er te gaan is.

Komende week zal er een specialist zijn of haar licht over laten schijnen.  Zit er nog een derde breuk ?  Komt de zeurende en af en toe stekende pijn van beschadigingen of littekenweefsel ?  Moet ik gewoon doorbijten en mij door de pijn heen doorzetten ?  Dit is wel één van de meest lastige dingen.  Het zij verre van mij om aanstellerig gedrag te vertonen.  Wat blijft is het niet weten.  En geloof me, er is meer dat ik niet weet dan wat ik wel weet.  Niet meer goed alles kunnen, is in feite een leerproces.

Er zijn in wezen twee groepen mensen.  De grootste groep bestaat uit mensen zonder tekortkomingen.  Hier beperk ik me voor het gemak even tot de lichamelijke beperkingen.  Natuurlijk ben ik zeer op de hoogte dat er velen zijn met geestelijke limitaties, met beperkingen in het hoofd.  Hier wilde ik het houden bij fysieke klachten.  Door mijn vrijwillige ondersteuning, drie dagdelen in de week heb ik inmiddels, nog meer dan eerder, kennis mogen nemen van zij die daar juist onder gebukt gaan.  Dit is een geheel andere materie.  Veelal is het aan de buitenzijde niet te zien, zij het dan door het gedrag dat getoond wordt.

Het strikken van mijn veters, zo af en toe trek ik mijn nette schoenen aan, het strikken daarvan gaat niet geheel zonder pijn.  Een stuk lopen, waar ik vroeger niet eens bij stilstond, ( dit is een grappig bedoelde zinsspeling ) dat kost mij heden ten dage iets meer inzet.  Zo zijn er nog vele van die zaken, waar ik op een andere manier mee om heb moeten gaan.  Zo mag ik mij dus gelukkig prijzen, dit is sarcastisch bedoeld, om te mogen behoren tot de tweede groep mensen.  Zij die elke dag op vele momenten het anders doen dan de eerste groep, die geen beletsel kennen.  Zij het dan wettelijke en verder binnen de gebruikelijke gedragsnormen.

Om nu nog een klein stapje verder te gaan.  Soms twijfel ik echt bij welke groep ik nu eigenlijk thuisbehoor.  Misschien is de welbekende wens, ook hier weer de vader van de gedachte.  Dat er dingen zijn die ik niet meer kan, of waar ik rekening mee moet houden, dat is een feit.  Dat een aantal van die dingen blijvend is, idem ook een feit.  Hoe moet ik dan tegen de rest van mijn nog ontvangende leven aan kijken ?

Dat is waar ik in deze tijd mee zit.  Laat ik het duidelijk stellen, hier valt mee te leven.  Zelfs het feit dat ik nu heel andere dingen doe dan wat ik ooit had kunnen bedenken te gaan doen.  Neem nou het vertellen van mijn belevenissen hier.  Gedichten schrijven vond ik al heel wat.  Daar kun je de zaken nog een beetje aankleden.  Niet met zoveel woorden er op in gaan.

Ben nu ruim over de helft bij het bewerken en omzetten van mijn eerder geschrevene.  Zoals ik hier voor al melde, het voelt heel bijzonder.  Het is de beschrijving van een periode uit mijn eigen leven, opgeschreven op het moment van beleven.  Teruglezend zit daar een lange en toch wel gewennende periode tussen.  Een periode die ook nu nog toeneemt en rijpt.

Er is al die tijd maar één ding wat niet veranderd is, en dat is mijn geloof.  Of ik het nou bij het rechte eind heb of niet.  Die keuze laat ik aan u.
Zoals ik al bij meerdere stukjes eindigde, “Ik geloof het wel”.

Sinds een paar weken, ben ik dus begonnen met het redigeren van mijn geschrevene.  Eigenlijk sinds een paar dagen heel serieus en wat intensiever.  Terwijl ik het nu, na een jaar, teruglees, is dat wel een goed woord trouwens ?  Nu ja, terwijl ik de verhalen weer de revue laat passeren, dan beleef ik alles weer opnieuw.  Wat mij nu vreemd voorkomt is, dat ik toen niet wist wat er nog allemaal te beleven viel.  Meerdere keren beschrijf ik de pijn in mijn bovenbeen en de linker lies.  Ook al de andere geblesseerde plekken, maar de liesstreek komt vaak voor.  Nog steeds is het niet over.

Het lijkt steeds helderder te worden, dat het zo blijft.  Al vele keren was ik er haast van overtuigt dat ik weer de oude was.  Even daarna bleek dus steeds dat de waarheid iets genuanceerder lag.  Na een te lange tijd van vallen en weer opstaan, heb ik nu de keuze gemaakt.  Niet dat er veel te kiezen is, maar het blijft een keuze.  Er is ook altijd de keuze niet te kiezen.  Maar het lijkt me overbodig te vermelden, dat ook dat dus een besluit is, een keuze.  Voor mij is dit een concreet besluit.  Het komt er nu op aan dat ik me hier aan moet gaan houden.

Inmiddels ben ik de eerste vijftig verhalen bij langs gekomen, en lees heel vaak dat ik de hoop uitspreek dat het nog wat beter zou gaan worden.  En natuurlijk is het ook stukken beter geworden.  Ik mag mij gelukkig prijzen.  Met vele anderen is het stukken minder gegaan.  Wat ik dus voor mezelf als realiteit wil gaan zien, komt hier op neer.  Alles hangt voor het grootste gedeelte van mezelf af.  Als er een dag tussen zit dat het minder pijnlijk is, dan is het niet meer dan dat.  Te vaak heb ik mezelf voor de gek gehouden, met de gedachte dat het over was.  Steeds zocht ik weer de grens op, in de hoop dat er een omslagpunt zou komen, en ging dan net een stapje te ver.

Wat ik me nu tracht aan te wennen is het tegenovergestelde.  Eerder stoppen.  Niet meer en niet minder.  Dus geen vooruitzichten op verbetering, maar dit accepteren.  Ook in mijn vrijwillige bijdrage moet ik niet meer doen of willen dan gevraagd wordt.  Het is geen kwestie meer om alles te willen weten of doen, nee gewoon datgene doen waartoe ik in staat ben.  Dat is een vreemde gewaarwording voor mij, geheel tegen mijn natuur in.  Afgelopen zondag zelfs stekende pijn gehad.  Zaterdagmiddag naar Stadskanaal geweest en toch verder gelopen terwijl ik voelde dat het meer pijn ging doen.  ‘s Avonds bijna een uurtje naar een verjaardag geweest, en te lang op een hoge stoel gezeten tot het niet meer wou.

Wat is nou de grens, wanneer is het te veel ?  Maandag toch maar weer bij de huisarts langs geweest, en nu een afspraak staan met het ziekenhuis afdeling heelkunde.  Het kon gaan om nog een derde breuk in de omgeving van mijn linker lies.  Zekerheid is niet te geven, daarom bezoekje aan een specialist.  Er blijft ook nog steeds de reden van klachten, te zoeken in beschadigingen ontstaan tijdens het opereren.  Zelf raak ik daar steeds meer van overtuigt.  Indertijd heb ik aan de andere zijde iets hoger, ook een breuk gehad.  Deze is al eerder op de echo gezien, de recidivebreuk.

Dat was indertijd, ik heb er meer dan een jaar mee doorgelopen, een ander soort pijn.  Nu voelt het als ribbels die over elkaar heen schuiven.  Ook is er, wanneer ik dus iets teveel doe, een uitstraling naar onderen in mijn been.  Laat ik nogmaals duidelijk stellen dat ik absoluut niet ga klagen, het is zoals het is.  En in wezen heb ik ook niets te klagen.  Zovelen zijn er, die er veel erger aan toe zijn.  Ik denk dan op dit moment vooral aan mijn broer, met de operatie vandaag is het niet zo gegaan als hij op gehoopt had.  Dat zijn pas harde klappen die dan te verduren zijn.  Ik blijf er op hopen dat er voor hem een oplossing gevonden zal worden.

Als het bij mij zo blijft als nu, dan accepteer ik dat.  Hier valt mee te leven, ik moet me er alleen aan houden niet de grens te overschrijden.  Nog eerder dus rust nemen.  En dan vooral niet inbeelden dat ik weer beter ben.  Tegen een depressie aanlopen is één ding, er weer helemaal van af komen ?  Al vaak heb ik gehoord dat er altijd iets achterblijft, een schaduw die je achtervolgt en op sommige momenten je zelfs inhaalt.

Ik merk dat vooral als er dingen om mij heen gezegd of gedaan worden waar ik geen vat op heb.  Dan komt dat nare gevoel weer de overhand nemen.  En lijkt het hele zelf gereconstrueerde bouwvallige kaartenhuis volledig in elkaar te storten.  Nee, ik ben er nog niet.  Of juist wel, maar lagen mijn verwachtingen te hoog.

We zullen het wel zien, we zullen het wel beleven.  En verder niets.

De eerlijkheid gebiedt mij hier te vermelden dat ik er een jaar geleden anders voor stond.  Toen had ik net de zware ingreep achter de rug, en lag ik verbonden aan infuus en katheter gedragen in een ziekenhuisbed.  Wat is een jaar, wat was voor ons het afgelopen jaar ?  Zo heel langzamerhand begint het bij deze ouwe kerel binnen te dringen, dat dit het is.  Dit zijn de veelzeggende woorden die alles verhelderen.  En zo moet het goed zijn.  Niet goed zoals ik regelmatig het afgelopen jaar had gehoopt dat het zou worden, maar wel goed zoals het er nu voorstaat.

Zoals ik eerder had verteld, ben ik bezig mijn eigen stukjes weer te lezen.  Wilt u wel geloven, dat ik na zoveel maanden en weken nog precies weet hoe ik mij in die tijd voelde.  Vanuit dat oogpunt kijkende kan ik dus met de hand op mijn hart vermelden, dat het goed is.  Nee, ik kan niet meer wat ik toen als normaal beschouwde.  Wat dat normaal voor mij betekende is, nu ik terugkijk, helemaal niet zo normaal.  Voor de meesten onder ons, is het de gewoonste zaak van de wereld ‘s morgens wakker worden de ogen opendoen, van bed afstappen en daarna zelf wassen en aankleden.  Dat zijn dus vier dingen op een rij waar voor velen al diverse problemen opduiken.

Ik heb mij voorgenomen hier een positief verhaal neer te zetten, toch wil ik het graag duidelijk maken dat gezonde mensen een rijk gezegend zijn.  Is het nou zo dat zij die al bij het opstaan tegen complicaties aanlopen, als zij al in staat zijn te lopen, maar is het nou zo dat zij het bezwaarlijker hebben ?  Nee, dat geloof ik niet.  Dit valt onder de noemer, gelukkig zijn.  Wat is er nodig om gelukkig te zijn ?  Vult u het maar in.  Geluk begint waar we inzien en voelen dat we gezegende mensen zijn.  Geluk kun je afdwingen, tenminste, dat heb ik mijn hele leven geroepen.  En ergens denk ik daar nog steeds zo over, zij het dan dat ik inmiddels wel andere vormen van geluk heb mogen ervaren.

Nu ik hier kalm zit, terwijl ik zoveel anders van plan was te gaan doen in mijn schuur, nu voel ik mij best wel gelukkig.  Het morfinepilletje zal daar zeker een flinke bijdrage aan leveren, maar toch.  Het vinden van de rust en kalmte om te accepteren dat het is zoals het is, dat klinkt misschien heel makkelijk.  Geloof mij dat er heel wat water naar de zee gedragen moest worden, om mij daarvan te overtuigen.  En nog steeds, ik ben er nog bij lange na niet.

Kijk, ik was alleen maar van zins een houten plaat van vijftig centimeter bij een meter in de schuur zodanig te bewerken dat deze in de inloopkast aan de muur geplaatst kon worden met ingefreesde legplankjes zodat mijn dochter daar haar bak attributen kan opbergen.  Zulke beperkte werkzaamheden moeten toch op te brengen zijn.  Op de garagezolder, waar ik wat voorraad heb staan, heb ik wat stukken mdf-plaat gevonden en toen wou het niet meer.  Nog wel heb ik ze naar beneden gedragen en op mijn werkbank gelegd, daarna heb ik de schuur op slot gedraaid en ben naar binnen gegaan.

Was het te verwachten ?  Mijn dochters zouden deze vraag positief beantwoorden.  Ja, tijdens de feestdagen waarin ik mij keurig en kalm heb gedragen, begon ik weer het gevoel te krijgen dat het de goede kant opging.  Wel de steeds aanwezige zeurende pijntjes, maar eigenlijk voelde ik mij best wel prima.  Inmiddels weet ik dat het rechtop zitten en idem het staan mij anders afgaat dan voor een jaar geleden, maar toch.  Heb net ruim een uur met één van mijn broers aan de telefoon gesproken, hij heeft over anderhalve week een zware operatie op het programma staan.  Al vanaf halverwege de jaren zeventig heeft hij te kampen met de ziekte van Crohn, een ontsteking aan de darmen.  Een slopende ziekte, waar hij elke dag mee te stellen heeft.  Daar leeft hij al zoveel jaar mee, wees er van doordrongen, dat is niet iets om licht op te vatten.

De woorden waarmee ik dit verhaal begon gingen dus over zaken een jaar geleden, bij hem praten we dan over een half mensenleven ruim veertig jaar.  Dan tel ik niet eens mee, spreekwoordelijk gezegd dan want natuurlijk mag ik wel meetellen.  Het zijn fases die gelijk onbekende stations genaderd en gepasserd worden als door een trein met vakantiegangers die iets anders van de wereld willen zien.  Ik heb dus een andere wereld gezien, en meermaals verwoede pogingen gedaan, deze mij eigen te maken.  Wat ik er van kan zeggen is, het valt niet altijd mee.  Maar toch, toch wil ik hier vooral benadrukken dat ik gelukkig ben.

Morgen weer een nieuwe dag en daarna de rest van mijn leven.  Vooral doorgaan.  En bovenal positief blijven.  Ede Staal heeft het vroeger al zo mooi gezongen, “ ’t Het nog nooit, nog nooit zo donker west, of ’t wer altied wel weer licht “.

En trouwens, de langste nacht hebben al weer gehad.

Gisteren in mijn functie als vrijwilliger, ja zo voel ik het toch het hebben van een functie, als vrijwilliger bij AC de Regenboog, mocht ik weer een uurtje taal-coachen.  De A bij AC staat voor agogisch.  Wat in de ware betekenis van het woord inhoudt, het opzettelijk veranderen van een gedragspatroon.  Een beetje vreemde omschrijving voor het helpen van mensen waar het even anders gaat dan ze zouden willen.

Naast het houtlokaal ben ik ’s woensdags actiief als taalcoach, gewoon het spreken met en luisteren naar anderen en daarbij het leren omgaan met de Nederlandse taal.  Deze groep bestaat uit aardige lieden oorspronkelijk afkomstig uit andere landen, maar al vele jaren medelanders.  U begrijpt dat dit me op het lijf geschreven is, taal is een tweede natuur voor me.  Het was in het begin even aftasten wat het nou precies inhield, maar al doende leert men.  En ik ben zo vrij om hier te vermelden dat het zeer wordt gewaardeerd.

Deze dagen ben ik heel erg bezig met dezelfde periode een jaar geleden.  Vandaag is het driehonderdvijfenzestig dagen geleden dat er bij mij een botscan werd gemaakt.  Ik schrijf het aantal dagen voluit, zo lang geleden voelt het inmiddels ook.  Maar ik weet het nog als was het vanmorgen gebeurd.  En dat terwijl er in die afgelopen driehonderdvijfenzestig dagen al zoveel meer dingen plaats hebben gevonden.  Over twee dagen zal ik herinnerd worden aan de operatie van toen.  Hoe ik me daar, vlak voor de zware ingreep, zorgen heb liggen maken hoe laat ik die morgen nog even een half glaasje sinaasappelsap had gedronken.  Ik had niet goed in de mij ter hand gestelde brochure over de voorbereiding op de operatie.  Dat je niet een paar uur voor de ingreep, maar een paar uur voor de opname nuchter moest zijn.

Waar een mens zich al niet over kan opwinden.  Is het echt zo dat de tijd, naarmate dat we zelf ouder worden, sneller voorbijgaat ?  En we dan gaan terugkijken en denken aan vroeger ?  Wat is eigenlijk vroeger, in wezen valt gisteren daar ook onder.  Vanavond hadden we een gezellig etentje met de andere vrijwilligers.  Deze mensen kon ik tot voor een paar maanden geleden niet, en andersom zij mij ook niet.  Dat was vroeger en dit is nu, het was trouwens vroeg genoeg.

Niet dat ik het weet hoe dat bij anderen gaat, en of dit ook bij u voorkomt, maar tijdens zo’n etentje weet ik op diverse opmerkingen en besproken onderwerpen wel een herinnering boven te halen.  Steeds doe ik dan mijn best om te laten blijken dat ik luister, wat ik ook zeker doe, maar er ook naar mijn gevoel te vaak op in te willen haken.  Soms denk ik wel eens, dat moet ik niet denken maar dan heb ik het al gedacht.  Tegen mezelf zeg ik dan ook hetzelfde als hierboven, maar dan in plaats van denken dus zeggen.  Als u begrijpt wat ik zelf denk dat ik zou kunnen bedoelen te zeggen.

Ik geef hier een voorbeeld.  De eerste paar jaren van ons huwelijk woonden we in een straat in het pitoreske Winschoten, daar hadden we naaste buren waar we zo af en toe mee visiteerden.  Hij werkte bij een groot bedrijf dat contacten onderhield met diverse verre landen, waaronder China.  Eens was er een deligatie overgevlogen voor zaken.  Mijn altijd bereidwillige buurman kwam met het lumineuze, maar achteraf gezien totaal verkeerd ingeschatte, idee deze gasten mee te nemen naar een restaurant waar zij zich vast thuis zouden voelen.  Jawel, hun culinaire uitstapje was bij de plaatselijke chinees.

Nou was mijn naaste buur al geen held wat betreft het nuttigen van de diverse uitheemse kookkunsten.  Toen ze daar binnenstapten en hij nog een poging deed iets van de menukaart te kiezen, waren zijn gasten al in overleg met de uitbaters van de zaak.  Om kort te gaan, hij heeft een zware avond beleefd en ook nog voor zijn gevoel door eigen schuld.

Hoe ik hier nou weer bij kwam ?  Misschien dat ik daar ooit nog eens het antwoord op ga vinden.  Er zijn vooralsnog genoeg verhalen die ik nog eens wil optekenen, misschien niet allemaal om openbaar te maken maar dat valt later wel te bezien.  Inmiddels ben ik de verhalen van een jaar geleden aan het lezen en bijschaven, toen ik ze schreef wist ik niets van wat er allemaal stond te gebeuren.  Nu nog steeds niet, ik ben alleen een jaar ouder en vele ervaringen verder.

Op naar nieuwe uitdagingen, zij het slechts andere dan die ik tot voor een jaar als voor mogelijk beschouwde.