Wie heeft het ze geleerd ?
Waar ging het dan verkeerd ?
Wat er werk’lijk is, nee,
een mening is niks mis mee

Wie wil het anders brengen ?
Waar is het niet te mengen ?
Wat valt er af te wegen ?
Volledig of wat vegen ?

Naïef een naam gegeven,
steeds met het feest verweven.
Nooit onenigheid gekregen.
Je bent ervoor of tegen.

Wie heeft belang bij ruzie ?
Waar blijft dan de illusie ?
Wat is er dan verkeerd geweest ?
Een eens onschuldig kinderfeest ?

Het zoeken naar, heeft afgedaan,

het is allang gevonden,

we mogen af gaan ronden.

En snel weer verder gaan.

 

Het heeft ook nooit veel zin gehad,

het was niet te bepalen,

we wilden niets herhalen.

En deden zo maar wat.

 

Het was een goede poging tot,

het heeft ons echt bewogen,

we hebben soms gelogen.

En baden tot dezelfde God.

 

Het zal zo zeker onvermoed,

het juiste doel weer treffen,

we zullen echt beseffen.

En ‘t komt, zoals het komen moet.

Eerlijk gezegd is het me nu weer wat helderder geworden.  Kijk soms loopt een mens wat rond te dolen en denkt dat hij verdwaald is.  Het gaat zoals gewoonlijk om het gevoel, want je kunt alleen verdwalen als je ergens naar toe wilt.  En de vraag is, wil ik dat ?  Het enige juiste antwoord hierop luidt vanzelfsprekend, “ Ja ”.  De kanttekening hierbij is dan wel weer dat ik weet dat het ergens op af gaat, maar dat ik daar niet een vast omlijnd beeld van heb.  Meerdere malen heb ik voor mezelf getracht ergens in de toekomst een doel te stellen, maar te vaak pakte het weer anders uit.  Het had dus wel wat weg van dwalen, maar niet vérdwalen.

Mijn heilige overtuiging is nog steeds dat ik geleid word, dat er ergens een weg is die ik mag gaan.  Let wel, geen vast omlijnd plan, uiteraard zijn het mijn keuzes welke richting ik wil gaan.  Mijn mening is dat er altijd een keuze is, alleen is er steeds de verstandige en de onverstandige.  De in de volksmond omschreven enige keuze, vaak verwoord door, “ Ik heb toch geen keuze “, is dus een drogreden.  Bij Gea is inmiddels het tweede oog geopereerd vanwege staar.  De eerste operatie is niet geheel vlekkeloos verlopen, maar veel napijn heeft ze daar niet van gehad.  Bij de tweede ging de behandeling in het ziekenhuis beter.  Wel was er sprake van enige beschadiging die tijdens het opereren slecht te herstellen was.  Ze moest het zich voorstellen als soort schaafwondjes op het oog.  Daar heeft ze een aantal dagen flink onder geleden.

Voor de grap opperde ik nog, dat het in haar geval een gelukkige bijkomstigheid is, dat een mens maar twee ogen heeft.  Deze opmerking kon ze niet echt waarderen.  Nu, de vierde dag, gaat het beter.  Ze kon zelfs weer een beetje lezen.  Iets wat gisteren door haar nog voor onmogelijk werd gehouden.  Zo is ze dus weer op de goede weg.  Over een week of acht een nieuwe bril aanmeten.  En dan er op vertrouwen dat het, ondanks de vervelende periode, allemaal goed mocht uitpakken.

Gedreven door de nog steeds aanhoudende klachten, waar ik eigenlijk niet teveel aandacht aan wil besteden, toch weer contact gezocht met de huisarts.  Misschien was het beter een extra afspraak met de uroloog te maken, de volgende controle staat in december gepland.  Dat was nog wel ver weg vond ze.  Zij zou direct een brief sturen met de vraag voor nader onderzoek in ziekenhuis.  Binnen vier dagen al bericht, twee zelfs.  Eentje voor de afspraak bij de uroloog de andere om, op verzoek van dezelfde uroloog, een CT-scan te maken van de buik.  Mijn buik dus, in dit geval.  De week voor de scan viel het mij op, dat het best wel redelijk ging.

Na bijna een jaar met pijnklachten te lopen, ga je haast als vanzelf je houding en wijze van lopen aanpassen.  Al meerdere keren heb ik mij echt in het hoofd gehaald, dat het over was.  Evenzo meerdere malen, bleek dat achteraf niet zo te zijn.  Nu had ik echt het sterke gevoel dat ik me misschien maar wat aanstelde en de afspraken bij de specialist voor niets waren.  Ze zouden vast niets opleveren, gewoon wat beschadigde zenuwen misschien wat geraakte spieren en een enkele verkleving in de darmen.  U ziet dat ik al aardig thuisraak in de medische wereld.  Niet dat ik nu heel erg zielig wil doen, dat zij verre van mij.  Maar er was wel iets op de scan te zien.  Toen ik net tegenover de arts zat, werd mij direct verteld dat ik een breuk had.

Dat was dus meteen helder.  Na een kort onderzoekje van mijn buik en bovenbeen, stapte de uiterst vriendelijke en zeer betrokken uroloog achter de computer en toonde mij het scherm.  Hierop was een doorsnede van mijn buik te zien, ik geloof hem op zijn woord.  Als ze erbij zouden vertellen dat het een nachtopname was van een maanlandschap zou ik het ook geloven.  Als arts hebben ze hier een kundige kijk op,     en hij wees met zijn vinger op het scherm waar de uitstulping in mijn buik zich bevond.  Daarna zocht hij wat verder en vond ook de breuk in mijn bovenbeen.  Twee voor de prijs van één, zullen we maar zeggen.

Opereren is niet echt een optie, ook daaraan zouden weer kwalijke gevolgen kleven.  Weer in een buik snijden om te herstellen wat naar alle waarschijnlijkheid het gevolg van een ingreep is, eigenlijk af te raden.  Als de darmen er wel doorheen zouden zakken, wordt het een ander verhaal.  En bij mijn been was het helemaal niet een optie, al heb ik daar niet echt een duidelijke reden voor gehoord.  Kortom, geen tilwerk en andere belastingen en verder ermee leven.

Helder dus, en ik vind het prima.  Heb ik keuze ?  Natuurlijk heb ik die.  Niet bij de pakken neerzitten, maar doorgaan met wat ik nu doe.  Anderen helpen, nog in de vorm van vrijwilliger maar in de hoop en verwachting er een echte baan van te maken.       Ook heb ik trouwens sinds een paar dagen een nieuwe bril, dus qua heldere blik zie ik nu geen beren meer op de weg.

En om met Drs. P. te spreken, “Onsk het is een mooie stad, maar net iets te ver weg “.   Dus laat die beren maar.  Het afgelopen jaar is wat zwaarder voor ons geweest dan de daar aan voorafgaande.  We zijn er nog steeds en we gaan door.  Als Hij dan voor ons is, wie zal er tegen ons zijn ?

Als ik vroeger, in de tijd dat we ons leven nog leefden zonder weet van vervelende ervaringen en in betrekkelijke rust, als ik dan een keer met teveel in mijn hoofd rondliep waar ik geen plek voor kon vinden, dan ging ik laat in de avond achter mijn computer zitten.  Dan schreef ik een gedicht.  Nu ben ik er inmiddels achter dat ik het ook gewoon kan verwoorden in een verhaal.  In de beginperiode van mijn poging iets in rijmvorm te gieten was ik er ook heilig van overtuigd dat als ik eenmaal iets had gemaakt, ik er daarna niets meer aan mocht veranderen.  Jaren later, al bijna veertig jaar verder, heb ik die heiligheid al lang losgelaten.

Ik heb wel eens met mensen gesproken die de schilderkunst beheersten, ook in diverse documantaires over deze vorm van kunst wordt er een zelfde beeld geschetst.  Wanneer legt de kunstenaar zijn of haar penseel ter zijde ?  Eigenlijk op dát moment dat deze dat zelf beslist.  Het moge bekend zijn, dat er met meerdere lagen verf wordt gewerkt.  Ik beperk mij hier tot de uiting van deze kunst in de vorm van olieverf schilderijen.  Het komt zelfs wel voor dat bij een oud doek in het kader van restauratiewerkzaamheden, een oude laag zich onder de getoonde afbeelding bevindt.  Een schilderij over een schilderij.

Bij gelegenheid heb ik wel eens een heel gedicht verwijderd omdat ik het niet goed genoeg vond, niet heel vaak trouwens.  Maar heus, één of meerdere coupletten hebben bij mij soms heel kort het levenslicht gezien.  Hier en nu op dit moment dat ik weer alleen onderuit gezakt in mijn stoel zit, komen die herinneringen als het schijnsel van mijn vroegere nachtlampje dat een vreemd beeld belichtte op de met posters beplakte wand van mijn zolderkamer, bij mij boven drijven.

Ben ik een sentimentele ouwe lul aan het worden ?  Nee, daar geloof ik niet in.  Mocht ik al trekjes hebben die raakvlakken vertonen met enige vorm van teergevoeligheid, dan zijn die er altijd al geweest.  Misschien dat ik er nu zelfs beter mee om kan gaan.  Ook het even niet denken, begint bij mij al vaste voet aan de grond te krijgen.  En dat is iets wat mij tot voor een paar weken niet lukte.  Teveel indrukken bleven maar door mijn hoofd spelen.  Inmiddels heb ik natuurlijk ook veel tijd gekregen om mijn vele zondes te overdenken.  Zoals dat vroeger zo treffend werd uitgedrukt.  Ohja, absoluut heb ik vele dingen verkeerd gedaan in mijn leven.

Nu moet ik er wel bij vermelden, dat ik er in mijn optiek altijd wel goed over heb nagedacht.  Uitgaande van de gegevens die mij bekend waren, en uiteraard ook de andere invloeden die mede mijn keuzes hebben bepaald.  Zelden ben ik blind met de meerderheid meegelopen, eerder ging ik juist de andere kant op.  Het feit dat velen iets vonden was en is voor mij nooit een argument geweest.  Deze week is er mij nog weer eens in een gesprek op gezinspeeld, dat juist mensen die goed nadenken op een zeker moment te kampen krijgen met verstoringen.

Vaak heb ik geroepen dat er velen zijn die fluitend door het leven wandelen, zonder ogenschijnlijk ergens onder gebukt te gaan.  Ik laat hier in het midden of datgene wat getoond wordt ook de werkelijkheid is.  Niet iedereen loopt met de eigen beslommeringen te koop.  Als ik dan met deze of gene een geprekje aanknoop, komt er wel een helder beeld naar voren.  De ene keer wordt er wel degelijk nagedacht, de andere keer is het precies zoals het op het eerste oog lijkt.  Er zijn lieden die niet nadenken.  Op de gronden die hieraan ten grondslag liggen ga ik dus ook niet in, er zullen ongetwijfeld onderbouwde redenen voor zijn.  “ Iedereen gaat hier linksaf, dus daarom doen wij het ook maar ”.  “Als ik mijn leven mocht overdoen, dan deed ik het heel anders ”, ook zo’n gevleugelde uitspraak.  Met de hand op mijn hart, durf ik hier te verkondigen dat ik het weer precies eender zou doen.

Waar wou ik eigenlijk naar toe met deze overpeinzing ?  In principe nergens, er is ook niet echt iets wat ik kwijt wilde.  Ja er zijn wel wat dingen die ik wilde verwoorden, maar ik weet niet zeker of daar iemand op zit te wachten.  En al helemaal niet op dit late uur, dan is er vast wel iets aantrekkelijkers om tijd of iets anders in te steken.  Laat ik het er op houden, dat ik een gelukkig mens ben en dat het leven niet altijd over rozen gaat.

Ten slotte wil ik nogmaals benadrukken hoe belangrijk het is van alle zegeningen te genieten.  Misschien juist wel van die zegeningen die het niet lijken te zijn.  Dat zijn de allermooiste.  Als bij een gedicht waar je net dat ene uithaalt wat je sterkt.  Als bij een schilderij waar je met ingehouden adem naar blijft kijken.  Wat dat is . . . vult u het zelf maar in.  Maar leef, kijk en luister bewust.  Er kan een moment komen dat het als een kostbaar bewaarde herinnering diep vanuit je innerlijke een weg naar het buiten baant.

Zoals de herfst het einde van de zomer aankondigt, maar ook de start van de winter oproept, wetende dat daarna eens het voorjaar weer een kans krijgt, wederom gevolgd door een nieuwe herfst.  En wie weet, is het echt waar dat de geschiedenis zich steeds weer herhaalt.  Dan zult u dus ook dit geschrevene nogmaals onder ogen krijgen.       Kunt u het nog eens rustig nalezen.

Hier eigen ik mij de vrijheid toe te mogen stellen dat iedereen, niemand uitgezonderd, ergens wel eens in meer of mindere mate betrokken is of is geweest bij een ernstige ziekte.  En zo is ook iedereen er wel van doordrongen, dat het telkens weer anders wordt ervaren.  Anders voor zij die er van, laten we het noemen, een veilige afstand van horen.  Anders voor zij die het bij directe naasten beleven, en als laatste categorie bij zij die het zelf aan hun eigen lichaam ondervinden.

Dit is een vrij ongecompliceerde beschrijving van de wijze hoe om te gaan met ingrijpende krankheid en kwalen.  Misschien is het op het eerste oog in het geheel niet zo duidelijk te zien, wat precies de positie is van een aandoening, of juist de nasleep ervan, bij zij die er mee te maken hebben of hadden.  Expres gebruik ik hier dus ook de verledentijdsvorm.  Wanneer is iets achter de rug, wanneer komt het moment dat er gesproken kan worden van een definitief herstel ?

Nu ik, zo’n dertien weken inmiddels, wat assisteer in Stadskanaal bij ac De Regenboog ( ac staat trouwens voor agogisch centrum, dit om verwarring te voorkomen bij mijn lezers, wat het laatste zou zijn wat ik wil ) begin ik mij er steeds meer bewust van te worden hoe goed het altijd was.  Niet goed als in dat alles lekker liep nee goed als in, nergens echt zorgen over maken.  Niet dat ik me zorgen maakte.  Ik had, en heb nog steeds, het volste vertrouwen dat het goed zal komen.  Misschien een beetje lastig om de juiste uitleg te geven, maar ik leefde mijn leven op een wijze die voor mij gewoon was.  Ergens had ik, mijn geloofsovertuiging ten spijt, ergens had ik het gevoel dat ik controle had over mijn aanwezig zijn hier op deze planeet.  Maar er waren vele aangelegenheden waar ik blind voor was.

Misschien kan ik het een beetje verhelderen met een kleine bespiegeling van iets wat mij vroeger, lang geleden bij mijn eerste part-time baantje, is opgevallen.  Samen met mijn ouders was het zaterdagmorgen de tijd om boodschappen te doen, en wel bij de grote kruidenier die toen nog niet op de kleintjes lette en al helemaal niks van hamsteren wilde weten.  Nu is het een ieder bekend, dat de verkochte artikelen steeds weer worden bijgevuld.  Een grootgrutter kan nou eenmaal niets met lege vakken.  Deze werden, en vast nog steeds, geleverd op pallets en hoge karren die zich tot het moment van leeghalen in de van toepassing zijnde wnkelpaden staan te wachten, de zogeheten straatjes.  Voor de eenvoudige winkelbezoeker, ik beschouw mijzelf niet als bijzonder, zouden deze obstakels zeker op moeten vallen.

Als wij ons daar met ons winkelwagentje door de diverse afdelingen verplaatsten, moesten deze voorraden klaargestaan hebben om uitgepakt en als vakvulling gebruikt te worden om op zodanige wijze de bezoekende klanten tevreden te stellen.  Wilt u mij wel geloven, dat tot het moment dat ik daar zelf als vakkenvuller heb gewerkt, ik nooit iets van die volle palletten en hoog volgestouwde karren heb gezien ?  In mijn ogen waren ze er gewoon niet.  Hoe komt dat ?  Mijn visie is deze, omdat ik er geen interesse voor had.

Het is het grote verschil tussen kijken en zien.  En zo is het nu ook met mij gesteld, natuurlijk heb ik wel vaker mensen in rolstoelen gezien of zij die zich verplaatsten met een scootmobiel.  Maar mijn interesse ging daar niet naar uit, ik registreerde deze passanten en liet het daarbij.  Van naasten hoorde ik over ernstige ziektes als kanker, ik zei dan dat ik het heel erg vond, en ging verder met mijn dagelijkse beslommeringen.

Weet u, soms heb ik de sterke overtuiging dat ik weer zonder vermoeidheid en pijn ben.  Meteen denk ik dan, aangezien ik al heel lang een bepaalde wijze van handelen mij eigen heb gemaakt als in de manier van traplopen of iets laag van de grond pakken door op mijn knieën te gaan zitten.  Allemaal dingen waar ik op zo’n van pijn verlaten moment dan denk, “ Hé, ik stel mij aan, er is niks mis met me “.  Nu al vele malen kom ik, nadat ik weer net even te lang heb doorgezet of even teveel heb gelopen, tot de ontdekking dat het er nog steeds is.  Het sluimert, en als ik dan even geen rekening houd met mijn gesteldheid, dan kan ik weer een dagje rustig aan doen.

Zaterdag was het ook weer zo’n dag.  De week ervoor iets te lang doorgegaan, hooguit twee uurtjes per keer, met het maken van de nieuwe keukendeurtjes, ook ‘s morgens nog even gras gemaaid.  En dan ga ik me vreselijk zitten ergeren, als ik ‘s middags met net weer iets teveel pijn heb te kampen.  Eigen schuld ?  Daar wil ik niet naar toe.  Hoe kun je nou weten of iets over is als je het niet zo nu en dan op de proef stelt ?

Een wijs advies van mijn wederhelft luidt, “ Zie een dag waarop het goed gaat als een betere dag, en niet dat het weg is “.  Maar wanneer is het dan wel echt over ?  Laat ik duidelijk stellen dat ik hier niet loop te klagen, inmiddels heb ik mensen ontmoet die met hun beperkingen gewoon door blijven gaan.

Daar heb ik diep respect voor, en dan blijft er voor mij werkelijk zeer weinig te klagen over.

Niet dat ik een fervent tv kijker ben, toch kan ik me bij meerdere uitzendingen dulden.  Het is voor mij een stukje ontspanning lekker zinloos naar een boeiende film te kijken.  Mijn aardige dame heeft nogal moeite met overbodig, onzinnig en wat voor vorm ook van geweld.  Zodra er acteurs als Bruce Willis, Chuck Norris of Steven Seagal op de aftiteling zou komen te staan, hoef ik me niet druk te maken of ik de hele film ongestoord kan uitkijken.  Heel af en toe kan ik er een zodanige draai aan geven dat ik nog vijf minuten langer kan genieten, daarna is eigenlijk de grap er een beetje af.

Nu wil ik mijn medebewoners van deze residentie het ook vooral niet aandoen ergens naar te kijken wat ze niet prettig vinden.  Dat doe ik wel, ik kijk wel mee met de diverse beeldvullende uitlatingen van bezoekjes bij boeren die op zoek zijn naar een vriendin, tot werkelijk zeer uiteenlopende informatie over de verschillende vorstenhuizen van geheel europa en ver daar buiten.  Gelukkig zijn hier geen liefhebbers van de diverse talenten-zoek-achtige programma’s of iets als Utopia toestanden.

Laat staan de vast weinig bekeken uitzendingen waarin een naakte dame die op een verlaten maar zonnig strand kennis maakt met een dito ongeklede jonge heer.  Ook de diverse beelden die gemaakt worden in ziekenhuizen zijn hier absoluut geen must-see.  De kalm voorbij kabbelende Engelse detectives daarentegen mogen hier bogen op grote waardering.  Derrick kwam daar vroeger ook voor in aanmerking, maar ja die Tappert had in de oorlog iets gedaan wat niet netjes was.  Dat zou eventueel nog door de beugel hebben gekund, maar wat doet zo’n gast in betreffend geval, ze geven het niet toe, domweg ontkennen.  Nou ja, dan weten ze daar wel raad mee bij onze oosterburen.  Abführen, das hätten wir nicht gewusst.

Terug naar de film, zonder teveel geweld.  The A-team, dat was ook ruim binnen de grenzen van het toelaatbare, evenals Knightrider.  Al lag het er bij die series wel heel erg dik bovenop, maar okee ze kregen het altijd weer keurig op orde binnen de vijftig minuten die een dergelijke uitzending in beslag nam om diverse zaken keurig af te handelen.  Want de uitkomst was wel over het algemeen vrij voorspelbaar, ach een kniesoor die daar teveel aandacht aan besteedt het was gewoon vermeackelijk om naar te kijken . . . toen tenminste.

Kijk, De Wrekers of Columbo dat waren nog eens series.  Daar stelde ik speciaal de binnenantenne voor in, om dan op een minutieus beeldscherm in zwartwit ergens boven op een plank geplaatst toestel, de volle kijktijd uit te zitten.  Van De Versierders, met Roger Moore en Tony Curtis, heb ik nog een dvd box.  Ongelooflijk, wat namen ze in die tijd de tijd om een achtervolging of een vechtscene weer te geven daar kwam welhaast geen einde aan.

Nogmaals terug naar de film van gisteren, eigenlijk eergisteren aangezien ik nergens een grotere afkeer van heb dan reclames.  Dat is op een vrij eenvoudige wijze te omzeilen, gewoon opnemen en later er naar kijken waarbij de boodschap wat betreft de boodschappen simpelweg tot een meer beperkte kijktijd worden teruggebracht dan wat hoogstwaarschijnlijk de bedoeling van de makers was.  Dus om even kort te gaan worden de films waar ik mijn tijd aan besteed ontdaan van de irritante onderbrekingen en hun gebrek aan serieus geweld.  Actie en geweld waarbij een komische ondertoon wordt gehanteerd gaat nog door de beugel, al lijkt het er soms wel op dat het maar krap gesteld is met die beugel.  Zo vind ik bijvoorbeeld de Lethal Weapon films best wel de moeite waard om de teevee voor aan te zetten, in mijn geval ook de dvd speler aangezien ik inderdaad de hele box heb.  Het komt er dan wel op neer dat ik er in mijn eentje naar mag kijken, tenminste niet met de andere huisgenoten hier.

Gisteravond was dat dus ook het geval, alleen ging het in dit geval om een film waar maar eigenlijk één scene in zat waar een beetje gevochten werd.  Juist op dat moment kwam mijn dame even naar beneden, ze was boven iets aan het doen op de computer.  Vrij kort na de stoeipartij die in de film voorkwam is ze weer, met het meenemen van haar mobiel en sleutels, naar boven vertrokken.  Daarbij iets uitend wat het midden hield tussen, is dat nou nodig en zie je wel, alleen maar geweld waar jij naar kijkt.

Dat laatste is iets wat ik ten zeerste wil bestrijden, maar om daar nou woorden aan vuil te maken dat ging me net weer te ver.  Na de afgelopen kampioensschappen voetbal begin ik me achteraf toch af te vragen of er een aannemelijke reden was waarom ik daar toch best wel een aantal keer alleen naar heb zitten kijken.

Zal er vast aan gelegen hebben dat oranje niet meedeed, ongetwijfeld niet aan welke vorm van geweld dan ook, vast niet.

Eigenlijk heb ik niet echt iets met feestjes, nooit gehad.  In die lijst stonden de bruiloften bovenaan, meteen gevolgd door mijn vroegere verjaardagsfeestjes met mede leerlingetjes.  Nu moet ik hierbij wel erkennen, dat mij er eigenlijk weinig zijn bijgebleven.  Eigenlijk maar eentje, dat betreft mijn eerste verjaring in Winschoten.  Wij woonden toen op de Vossekamp in Winschoten noord, eigenlijk een redelijk nieuwe woonwijk die in die tijd slechts bestond uit een kleine dertigtal bungalows met platte daken, en even verderop in mijn herinnering iets van vier blokken rijtjeshuizen van twee verdiepingen.  Verder was daar alleen weiland en wat boerderijen, in principe keken wij in de verte uit over het Winschoterdiep.

De datum waarop mijn geboorte viel en die ik sedert die tijd heb aangehouden als mijn verjaardag, viel samen met de geboortedag van mijn vader.  In het jaar Onzes Heren, 1961 werd hij op zijn verjaardag verblijd met mijn komst.  Jaren hebben we dat in stand gehouden, samen onze verjaardag vieren.  Dat kwam er eigenlijk op neer, dat alle kennissen, die ik mijn broers en zus steevast benoemden met de toevoeging oom of tante, al naar gelang hun geaardheid, dat deze meestal ‘s avonds op de verjaardag van mijn vader verschenen met de woorden, “ Oh ja, Peter is natuurlijk ook jarig “.

Dit was dan meteen voor mij het onweerlegbare bewijs, dat er geen presentje voor mij in zat.  Of er dan in klinkende munt een compensatie werd gedaan is mij niet bijgebleven.  Eén kado kan ik mij tot op de dag van vandaag nog herinneren, misschien dat ik het zelfs nu nog in bezit heb.  Het was een lieve geste van een alleraardigste dame, een beetje de hartsvriendin van mijn vader.  Mijn moeder was hier van op de hoogte, ook deze dame werd door ons altijd tante Krijna genoemd, ze was al jaren getrouwd met . . . jawel, ome Kees.  Ook deze, altijd vriendelijke mensen waren in de verste verte geen familie van ons, maar daar ben ik pas jaren later achter gekomen.  Zij kwam op één van mijn verjaardagen, het was nog in Utrecht, met een grote foto van een herdershond.  Jaren heb ik die grote ansichtkaart gekoesterd als een ware schat.

Nee, feestjes zijn verder echt niet aan mij besteed.  Er zijn velen die ik goed ken, die mij altijd mogen vragen om ergens mee te helpen, en die ook het afgelopen jaar enorm met mij en ons hebben meegeleefd.  Mijn dochters vonden het dan ook een goede zaak om dit jaar nou wel eens echt mijn verjaardag te vieren.  Inmiddels hebben wij genoeg mogen beleven wat een klein feestje wel rechtvaardigt, al is er natuurlijk altijd wel een reden om iets te vieren.  En natuurlijk hebben ze daar helemaal gelijk in.  Wie moet je dan in elk geval uitnodigen ?  We willen het ook niet te groot aanpakken, gewoon even gezellig met een paar goede vrienden en familie bij elkaar.

En zo hopen we dat te gaan doen, geen idiote spelletjes die vroeger door andere vaders werden gedaan tot ergernis van het desbetreffende jarige jobje.  Misschien sla ik soms een beetje door in mijn vertelsels, misschien dat ik ook wel eens aan de kern voorbij ga.  Deze keer hou ik het simpel, vandaag op mijn verjaardag een doos met chocolaatjes gekregen bij het clubje waar ik sinds een tijdje als vrijwilliger behulpzaam ben.  Dat is ook lang geleden, de laatste keer dat ik op mijn verjaardag door collega’s werd verrast was toen ik vijftig werd.  Zulke dingen doen een mens goed, ik kan daar alleen maar dankbaar voor zijn.

Nee, ik weet niet hoe het allemaal in de toekomst gaat.  Dat heb ik natuurlijk nooit echt geweten.  Maar ergens dacht ik dat ik mijn zaakjes best onder controle had, dat is een schijnwaarheid.  Als bij mijn laatste verjaardag was verteld, wat ik in het afgelopen jaar heb moeten / mogen beleven, dan had ik ze voor gek verklaard.  En is dat nou niet het mooie in het leven, je weet pas hoe het is, als het er is.  En pas hoe het was, als het al achter de rug is.

Ik zal nog eens op zolder kijken of ik de foto van die herdershond terug kan vinden, hij moet er ongetwijfeld nog zijn.  Zo ja, dan zal ik hem een ereplaatsje geven in de werkkamer, waar mijn buro staat waar achter ik de meeste van mijn gedichten heb geschreven en vele verhalen.  Al heb ik die, gezien de toenmalige omstandigheden, ook veel vanuit de vertrouwde stoel in de woonkeuken geschreven.

Ja, het leven is mooi, en af en toe mag dat resulteren in een feestje.  Maar eigenlijk is elke intens beleefde dag een feest.  Mij verheugend op wederom een nieuw levensjaar, groet ik u allen vanuit mijn hart.

Het ga u goed, en het liefst nog iets beter.

Vandaag weer op gesprek geweest bij de begripvolle en vriendelijke meneer van de arbo.  Daar de tussentijdse rapportage doorgesproken, en verder het wel en wee betreffende mijn persoontje besproken.  Zo af en toe kom je in je leven mensen tegen die echt enorm geschikt zijn voor hun werk, die betrokken zijn bij anderen.  Ik voel het als een privilege met deze mensen om te mogen gaan.

Gisteren dus naar het ziekenhuis geweest, in Stadskanaal dit keer.  Logistiek gezien is dit makkelijker te doen, dan naar Emmen te rijden.  En de andere reden dat wij toch weer voor het plaatselijke ziekenhuis hebben gekozen lijkt mij zeer voor de hand liggend, gezien de pijnlijke ervaring die wij mochten beleven in de nazorg van de opererende arts destijds.  Eigenlijk wil ik daar verder geen woorden aan besteden, maar inmiddels zijn wij iets meer ingelicht over de buien van deze, overigens prima in zijn werk als opererend arts.  Eén en ander kunt u, indien dit gewenst is, nalezen in de voorgaande verhalen ergens medio april, als ik me niet vergis.

Hoe ging ons bezoek op woensdag ?  Allereerst de mededeling dat de PSA-waarde nog steeds op 0.1 staat.  Dot is goed, beter nog dit is zoals het, van te voren gehoopt, had moeten zijn.  Er is dus nog geen reden om aan te nemen dat er iets kwalijks is achtergebleven.  Als dit wel het geval zou zijn, dan openbaart zich dat meestal binnen een jaar na de ingreep.  We hebben dus nog drie maanden te gaan, in december zal het jaar afgerond worden.  Het blijft spannend, maar alles wijst er op dat het weg is en niet weer komt.  De andere klachten waar ik toch wat mee worstel komen vaker voor.  Nogmaals is ons verteld dat het om een zeer zware operatie is gegaan, met een toch wel behoorlijke agressieve tumor.

En weer speelde er door mijn hoofd, hoe gezegend wij zijn dat het op tijd ontdekt is.  En weer speelt het door mijn hoofd waarom niet alle mannen van in de vijftig, niet eventjes de moeite nemen hun PSA-waarde te laten checken.  Zelfs de huisarts vertelde mij een aantal weken geleden, dat hij het nu zelf ook had laten controleren.  Zijn waardes waren zoals het bij een gezonde man moet zijn, ik was daar blij om.  Ik weet nu na een lange periode van herstel, hoe het is als de uitslag anders is.  Soms denk ik wel eens terug aan het begin, toen ik nog in volledige onwetendheid verkeerde van wat mij nu haast als eigen voelt.

De af en toe stekende pijn in mijn bovenbeen/lies, zijn een gevolg van beschadigingen door de operatie, ongewilde uiteraard, maar ze zijn onoverkomelijk.  Wetende dat er zes millimeter snijvlak niet schoon was en de tumor al uitgebroken was, mogen we er gerust van uitgaan dat de uroloog zijn werk tijdens het opereren op uitmuntende wijze heeft gedaan.  Het herstel heeft gewoon veel tijd nodig, heel veel tijd.  Dat geldt ook voor de vermoeidheid, al is die ook waarschijnlijk mede het gevolg van de geestelijke tikken die ik heb gehad.  Nog steeds kan ik niet datgene aan mijn hoofd hebben dat ik altijd heb gekund.

Nee, het valt wel, maar niet allemaal mee.  Toch blijf ik positief, er zijn absoluut lichtpuntjes en die moet je vieren.  Morgen de verjaardag van mijn dochter en volgende week mijn eigen.  Weet u, er is een tijd geweest dat ik echt twijfelde of het nog allemaal zo ver zou komen.  Nee, het is een feit dat we geen garantie hebben.  Wat mij wel opvalt aan mijn eigen gedrag is dat ik heel enkel wat heftiger reageer op anderen, met name met zij die het niet goed met hun naasten voor hebben.  Al twee keer heb ik mij in moeten houden er niet even naar toe te gaan.  Dat is dan een gelukje geweest voor zij die ik wel even persoonlijk had willen toespreken.  Nu lig ik daar wel eens wakker van door ergernis, maar dat is nog altijd beter dan geconfronteerd te worden met welke vorm van letsel ook, hetzij bij mij of bij de aangesprokene.

Nee, ik ben van nature een vredelievend mens, en dat is wat ik ook in de toekomst wil blijven nastreven.  Maar tussen u en mij, ik vraag me wel eens af hoe het in zijn werk gaat als er een iemand solliciteert om als leraar / mentor ergens op een school te mogen werken.  “Ach, u hebt een bonuskaart van de Albert Heijn, u rijdt in een mooie auto en u hebt vroeger bij de Kamer van Koophandel gewerkt ? ”  “Wat zegt u, of planning belangrijk is ? ”  “Welnee, die kunnen we altijd weer wijzigen, de leerlingetjes die moeten zich maar aanpassen ?”  Of dit laatste enige uitleg verdiend ?

Laat ik het er op houden, dat ik niet denigrerend wil zijn over zij die zelf over een hoge eigen dunk beschikken.  Je kunt een hond ook niet kwalijk dat deze niet in staat is te fluiten.  Misschien een beetje onpasselijk voorbeeld, maar dit kwam me als eerste bovendrijven.  In het land der blinden, is éénoog koning.  In het land der manken, huppel ik mijn stukje mee.  En als alle auto’s op de wereld kop aan staart gaan staan, is er altijd nog een gek die gaat inhalen.

Dat laatste slaat nergens op, heb ook geen enkele reden het hier te vermelden.  Maar ach, het zij zo.

Inmiddels weer een dag of wat verwijderd van ons avontuur in Polen, alweer een ochtend mee mogen draaien bij Cosis in Stadskanaal en ook drie maanden verder na de geboorte van onze prachtige kleindochter.  Bij mijn lieve dame is door een oogarts geconstateerd dat ze aan beide ogen staar heeft, daar zal ze aan geopereerd worden.  Ik ben dan meteen weer zo, net als dat ik het bij de aan mijzelf toentertijd te verrichten operatie, dat ik op internet probeer daar het één en ander over te lezen.  Het schijnt een vrij eenvoudige operatie te zijn, hooguit een kwartier en de slagingskans ligt rond de achtennegentig procent.

Dat is heel wat meer dan laatst bij de open hartoperatie van onze kleindochter.  Toch blijft het natuurlijk een ingreep, maar we prijzen ons gelukkig dat er geen vorm van blindheid voor haar in het verschiet ligt.  Ik weet nog goed toen ik indertijd liep te kampen met een carpaal tunnelsyndroom aan mijn handen, daar werd mij de toezegging gedaan op een goede afloop van iets minder dan vijfenzeventig procent.  Dat was in negentienhonderdnegenennegentig, de vorige eeuw dus.  Ook voor deze operatie zal er tegenwoordig geen groot risico meer meespelen.

Gisteren hoorde ik over mijn overbuurman, waar ik al in het begin van dit jaar eens over had geschreven, dat er bij zijn controle alles als goed mocht worden beschouwd.  Wel werd hem daarbij medegedeeld, dat hij er wel rekening mee moest houden dat de kwaal eens weer van zich zou laten horen.  Woensdag mag ik weer naar de uroloog, een kleine hoeveelheid van mijn bloed heb ik daar kortgeleden al af laten tappen voor onderzoek naar de welbekende PSA-waarde.  Het lijkt vrij logisch dat het een spannend moment gaat worden, er was indertijd zes millimeter snijvlak dat niet schoon was.  En de prostaat was al uitgebroken, dus er blijft altijd een ongewenste kans dat er toch iets is uitgegroeid.  Natuurlijk ga ik daar niet van uit al heb ik nog wel vaak wat onenigheid bij het urineren, maar misschien is dat een logisch gevolg als er in de urineleiding wordt gesneden.

Er is mee te leven en, zoals mijn vader altijd plachtte te wijzen op het feit, er zijn altijd mensen die het erger hebben.  Er is een klein dingetje dat ik graag anders had gezien, dat het bij momenten iets groter werd.  Helaas, het werkt niet meer.  Ik kom daar eerlijk voor uit en begrijp heel goed dat het iets is waar niet vaak over geschreven wordt.  Mijns inziens is dit juist goed om te weten, weer om exact dezelfde reden die ik al zo vaak heb aangevoerd.  Wees gelukkig met wat je kunt of hebt, garantie dat het altijd zo zal blijven is er niet.

Deze week zag ik op tv een praatprogramma, of hoe ze zoiets ook noemen, met Jochem Myjer.  Zoals bij velen bekend is, heeft hij een paar jaar geleden, een zware operatie ondergaan.  Een tumor in zijn nek die daar is verwijderd, waar hij vooral over sprak was de blijvende vermoeidheid waar hij mee verder moet in zijn leven.  Eigenlijk heb ik dat, met name bij mijzelf, nooit zo serieus willen nemen.  Daar moet ik tot mijn spijt helaas op terugkomen, het is wel zo.  Het is een hele apparte vorm van vermoeidheid, tenminste als ik voor mij als persoon spreek.  Er is een hele lange tijd geweest, eigenlijk de tijd van mijn opgroeien tot na de operatie, dat ik altijd doorzette.  Elke dag maar weer, de zondag vond ik in dat opzicht altijd een nare dag.  De hele tijd stilzitten en vooral niets mogen doen, ik ben wat dat betreft nogal streng opgevoed, maar vast met de beste bedoelingen.

Van ons weekje in Polen heb ik minstens één dag gerust en één keer aan het eind van de middag naar bed gegaan tot de volgende ochtend.  Gewoon om weer bij te komen, waarvan ?  Alleen maar lopen, geen zware activiteiten, hooguit dan een lange trap oplopen ergens in het centrum van Warschau of om een perron te bereiken via de ondergrondse tunnels en zodoende de trein te bereiken die ons zou verplaatsen naar een in de verte bevindend nog onbekend station.  Misschien zijn dit juist wel de redenen dat ik me zo op mijn plek voel in het begeleiden van anderen, al is het op dit moment dan alleen maar in de vorm van vrijwilligerswerk.

Roeien met de riemen die je hebt, dat is waar het om draait.  Als je niet meer kunt wat je wilt, zorgen dan dat je gaat willen wat je nog kunt.  En dat is nog best veel.  Praten en luisteren gaat me goed af en ook schrijven, zoals uit deze stukjes blijkt en de reacties daarop, is niet een tekortkoming waar ik onder gebukt ga.  Of het goed is ?  Dat laat ik aan anderen over om daar een beslissing in te nemen.  Ik doe wat ik kan, en dat zou meer dan voldoende moeten zijn.

Een nieuwe week met nieuwe kansen en nieuwe uitdagingen.  Onze dochter begint maandag, na een sabbatical van twee jaar, weer met een nieuwe opleiding.  Een hele uitdaging, maar ik ben er van overtuigd dat het haar gaat lukken.  En Nina, onze kleindochter gezegend met liefdevolle ouders, daar gaat het echt fantastisch mee.  U ziet, het leven is goed totdat het tegendeel wordt bewezen.

En ik kan alleen maar zeggen, geniet daarvan.  Carpé Diem.

Inmiddels zijn we dus alweer een paar weken verder, een paar weken waarin er voor mij wel het één en ander is veranderd.  Zo heb ik inmiddels al een aantal keren mijn diensten mogen aanbieden als begeleider voor mensen die begeleiding nodig hebben.  Zo ben ik al meerdere malen meegeweest naar de sportschool, gewoon mee er naar toe en daar helpen waar het nodig is en er voor de cliënten zijn.  Daarnaast help ik wat in het zogeheten houtlokaal, weer hoofdzakelijk het ondersteuen.

In de afgelopen dertig jaar, waarin altijd de productie maken de kerntaak was, heb ik dat wel anders meegemaakt.  Het verbaast mij zelfs, dat ik er zo gemakkelijk mee om kan gaan, ook de positieve reacties die ik mag ontvangen van de andere begeleiders.  Het voelt heel vertrouwd, en het komt op mij over als iets wat ik al zo lang had willen doen.  Wie weet zit er een serieuze mogelijkheid in dat ik me hier in kan specialiseren en er mijn beroep van maken.

Mede doordat ik zelf ook steeds weer tegen mijn kleine ongemakken, als in lichamelijke beperkingen, op loop, kan ik bij benadering meevoelen hoe het is als je in je hoofd iets wilt, dat lichamelijk niet gaat.  Bij mij is dat gewoon teveel lopen waardoor ik een zeurende pijn in mijn been voel, vooral traplopen bljft een onderneming.  In vergelijking met iemand die in een rolstoel zit of maar de helft van zijn lichaam kan gebruiken, heb ik natuurlijk helemaal niks te klagen.  Voor deze mensen kan ik alleen maar diep respect hebben.

Al vaker heb ik hier geschreven, dat zolang er sprake is van een goede gezondheid, er in de meeste gevallen niet van uit wordt gegaan, dat dat iets is wat als een zegen beschouwd mag worden.  Hoe zouden de meesten van u omgaan met gebreken ?  Zelf heb ik daar best wel eens mijn gedachten over laten gaan.  Net zoals ik al vele gedichten geschreven heb, waarbij ik mij probeerde in te leven in de gevoelens van anderen die moeilijke tijden doormaken niet wetende waar het naar toe gaat.  Je weet pas echt hoe het werkelijk voelt als je het, zoals zo mooi verwoord wordt, het aan den lijve ondervindt.

We zijn voor een paar dagen bij goede vrienden op bezoek geweest in Polen.  Misschien dat de meesten die dit lezen nu zich achter het hoofd krabben, met de overtuiging dat je wel helemaal ten einde raad moet zijn, om een korte vakantie te beleven in een land als Polen.  In feite is dat ook lang mijn mening geweest.  Waar die op gebasseerd was ?  Dat is vaak lastig te achterhalen, maar zoals wel vaker is de werkelijkheid iets genuanceerder.  Laat ik hier helder stellen, dat het een bijzonder mooi land is met vele gezichten.

Wij hebben ervaring met Duitsland met Oostenrijk met Zwitserland met Denemarken en zelfs een stukje België en Friesland, maar hier is het net even anders.  Dat zal voor een groot deel liggen in het feit dat de tijd hier voor het gevoel een beetje heeft stilgestaan.  Althans geldt dit voor de buitengebieden, de dorpjes en de wegen die de diverse oorden met elkaar verbindt, daarvan hebben ze daar meer dan genoeg.  Zodra je als westerse verwende bestuurder je daar over verplaatst, dan heb je daar ook snel meer dan genoeg van.

Maar het moet gezegd zijn de aan je oog voorbijtrekkende, als je weer door kunt rijden na het zoveelste stoplicht, omgeving blijft er een soort van serene rust uitstralen.  Waarom wij in ons drukke Nederland, of desnoods op de autobahn van onze oosterburen, toch steeds weer trachten net even sneller te zijn, dat leer je hier wel af.  Daar zijn ze hier heel goed in, zoals bij de tolpoortjes op de twee stukken snelweg die wij daar hebben bereden.

Eigenlijk kan ik maar een kleine kritische kanttekening plaatsen en dat heeft hoofzakelijk met de heersende cultuur te maken.  In de grote steden ligt dat iets anders, maar op de andere plekken, zelfs daar waar het toerisme serieuze vormen heeft aangenomen, is het gebruiken van een andere taal dan het Pools niet standaard.  In winkels en restaurants blijft dit een lastig punt, en al helemaal bij de kraampjes waar uit een rijke voorraad de overbekende souveniers, zoals daar zijn de magneetplaatjes, de openers, de goedkope prullaria, veelal geproduceerd in andere landen dan waar het verkocht wordt, en alles keurig voorzien van de naam in welke plaats het te koop wordt aangeboden.  De namen zal ik u hier niet mee opzadelen, aangezien het u weinig zal zeggen en ik niet het risico wil lopen dat menigeen zijn of haar tong zal breken bij het trachten uit te spreken.

Één uitzondering wil ik hier maken voor het plaatsje Hel wat zich aan het eind van een landtong bevindt.  Het is te bereiken door een boottocht van ruim een uur.  Naar Hel voelt als een hele belevenis, de weg terug zou het best als een hel bestempeld kunnen worden  Voor zij die daar verdere toelichting over willen ontvangen verwijs ik naar het knopje reageren.  Laat ik hiermee besluiten, wilt u genieten van een nog veelal ontoeristisch gebied, ga gerust eens een kijkje nemen.

Voor allen die graag met de plaatselijke bevolking in contact willen komen, probeer Drenthe eens.  Wij hebben ons prima vermaakt, voor mij is het net iets te vaak net iets te vervelend geweest lichamelijk dan.  Maar zoals al vaker gezegd, we moeten allemaal onze grenzen opzoeken, en er soms overheen gaan.