Wij nu gevangen, en toch vrij ik niet bij jou, jij niet bij mij

Een goed gesprek, een luist’rend oor nieuwe dingen om te leren

Weten jullie nog, hoe het toen was wat herinn’ren w’ ons er van

Kreeg ik het geschenk u te geven, te wensen een knip met mijn vingers, en het was weer gewoon.

In acht genomen afstand, een onbekende vijand.

De gesloten deur weer open toen de spijkers, ‘t hout doorkliefden

Zoals verteld, en opgeschreven is het daar niet bij gebleven

Alleen proberen, met elkaar te zijn, nu van veraf

Wanneer de bedden zijn bezet, verpleging op hun tenen loopt. De zorg het nauwelijks nog redt, op een wonder wordt gehoopt.