Grijze haren, een eigen kamer met bril en een teevee...

Daar gaat hij ’s morgens met de riem voortgaand over tegelpad en stoep...

Het wakend slapen, dromend zonder dromen te vroeg te scherp ontmoeten van het gloren het krieken, andermaal een start tot overleven

Nu voor de toekomst afgedaan door een zuidwestenwind

De drager gaf als antwoord toen het gezwoeg, van bron en t’rug niet zinloos was ‘t, want kijk dat groen langs 't pad, drupp’lend van zijn rug

Ik denk wel eens aan Monica, ze was te echt, ja net teveel bewogen

Is die reis een begin, zo veel meer dan vermoeden geen bewijs kan ik bieden, ik vertrouw op die stem

Hier nu aanschouwen wij, de ironie Nuchter gezien is het best wel bizar

Hoe gevoelig toch die snaar is als de massa niet meer zwijgt

Hij was dit jaar op tijd. Veel eerder dan hij ooit ter sprake kwam, nog nooit