Respect en lof

Dokter, misschien een wat vreemde vraag
“Hoe gaat het nu eigenlijk met ú vandaag?”
Jij lieve verpleegster, ook jou wil ik vragen
“Hoe is het te doen, deze paar laatste dagen?”

Indertijd werd er soms van de zorg wel gezegd
ook toen onverteerbaar ook toen onterecht
“Wat lopen ze nou toch te staken en zeuren”
Maar kijk nou eens aan, dit kan dus gebeuren !

Al zij die hun best doen om te ontzorgen
dat zijn onze helden, van gist’ren en morgen
Voor al deze vechters, de handen ineen
het lijden te zien, zo intens en gemeen

Een patiënt het ziekenhuis binnengereden
beademd, verzorgd, de strijd wordt gestreden
De artsen, de zusters en broeders staan daar
maar de volgende zieke ligt alweer klaar

Met woorden valt nooit het gevoel te beschrijven
het gaat hier om mensen, niet slechts om lijven
Het isolement, de pijn, het verdriet
Hoe sterk moet je zijn, als je dat steeds weer ziet ?

Uit de grond van ons hart, ontzag, staand’ ovatie
dat mag ik vast zeggen, uit naam van de natie
Dat er snel iets mag komen, van zorgen bevrijden
en een einde mag komen, aan al dit lijden