N(i)et als toen

Soms speelt vroeger door mijn hoofd
hoe het leven toen verliep
Hoe alles op het einde liep
daar op de vrede werd gehoopt

Niets meer hebben, niets meer mogen
ondergedoken, angst en pijn
Lege plekken, niets meer zijn
het kil gevoel van onvermogen

Nee, dat valt niet voor te stellen
Wij nu gevangen, en toch vrij
ik niet bij jou, jij niet bij mij
zo op de vlucht voor viruscellen

Eén verschil is aan te geven
geen onderscheid, nee iedereen
Samen worst’lend, hier doorheen
en zo trachten door te leven