Zoetjesaan genieten

Wat is er zoeter dan verleiding ? Twee woorden die ogenschijnlijk weinig raakvlakken bezitten. U zegt het. Inderdaad. Van wraak wordt nog wel eens vermeld, dat die zoet kan zijn. Ook in een liedje van de decembertijd wordt het aangestipt, “Wie zoet is, krijgt lekkers”. Zou dat dan voortkomen uit een verleiding ? Vast niet. We spreken natuurlijk niet voor niets van een “Goedheiligman”, en niet van een “Zoetheiligman”.

Afgelopen week zijn wij, mijn vrouw en jongste dochter – inmiddels vijfentwintig lentes jong – naar een soort van fair geweest. Allerlei kraampjes waar de diverse baksels, bakproducten, bak benodigdheden, bakboeken, bakvormen – in alle soorten en maten – en wat andere producten die op het eerste oog dan weer niks met bakken te maken hebben. Daarnaast was er meer dan voldoende gelegenheid om te bikselen. Ik doel hiermee op het genoeglijke onderhoud van de inwendige mens. Dat je aan het begin van het traject langs een overdekte terras van het zich daar bevindende restaurant loopt, lijkt me vrij logisch. Het hele gebeuren speelde zich af op het daarbij liggende grondstuk. Een zeer ruime tuin voorzien van een grote vijverpartij, een groente-cq-kruidentuin, diverse bomen en heesters en slingerende smalle klinkerpaadjes. Vul dit in uw hoofd aan met de diverse overdekte kraampjes, en het plaatje is compleet.

Nog even over dat zojuist gepasseerde overdekte terras daar aan het begin. Buiten was een soort van bar geplaatst waar je koffie of thee kon krijgen. Dit dan tegen betaling van twee euro per kartonnen bekertje. Koffie uit een handzame thermoskan. Zo eentje die mijn schoonmoeder vroeger meenam in de auto als we op bezoek gingen bij haar jongere broer – wat ongeveer een uurtje rijden was – ze had zo haar vaste gewoontes, die ik diende te respecteren. Nu ben ik persoonlijk verwend wat betreft koffie. Sinds ik deze nuttig zonder er suiker aan toe te voegen – nou ja, een zoetje ter overbrugging naar helemaal zonder suiker – gaat mijn voorkeur naar vers gemalen koffiebonen.

‘s Middags zijn we voor we vertrokken daar nog even gaan zitten voor een zelfde kartonnen bekertje. Ditmaal gevuld met heet water, we konden daarbij zelf een smaakje thee uitzoeken. Eén van de drie bekertjes was trouwens maar half gevuld door een jongedame die achter de bar haar plicht stond te vervullen. Wij hadden de sterke indruk dat ze er weinig plezier aan beleefde. Mijn dochter wilde haar er nog op attent maken dat de bovenste helft van het hete water ontbrak. Daar kreeg ze geen kans voor. Het deernke had zich, na het tapmoment, vrij vlot omgedraaid om iets met een collega te bespreken. We hebben het erbij gelaten. Het ging daarbij ook maar om twee euro.

Niet getreurd. We hebben een hele fijne dag gehad daar tussen al die vrolijke kraampjes. Jaren geleden zijn we al eens bij zo’n fair-achtig iets geweest. Toen speelde het zich af in Bad Pyrmont in Duitsland. Daar had het de elegante benaming, “Landpartie”. Wat mij is bijgebleven van ons bezoek daar was vooral de sfeer. Alles stond in het teken van de Bourgondische levensstijl. Hier, waar wij de afgelopen week waren, lag de gemeenschappelijke factor op bakken. Dan niet doelend op schuine grapjes maar op gebakjes, taarten, chocolade en meer zaken die het leven een zoeter beeld geven. Wat al begrijpelijkerwijze uit de naam van het festival te herleiden was. “Zoete verleidingen”.

Echter om in de verleiding te komen daar bij een eenzaam en niet echt druk bezocht stallinkje een voederhuisje of bijenkastje aan te schaffen, nee daar heb ik geen neiging toe gehad. Zelf heb ik enige ervaring in het fabriceren van de diverse voeder-en nestkastjes voor onze gevederde vriendjes. Met één oog dichtgeknepen en het andere tot een klein spleetje geperst, vond ik het een aardige verzameling in elkaar geknutselde houten hokjes. Laat ik het zo zeggen, zelf zou ik met die kwaliteit niet in het openbaar gezien willen worden. Echter wat ik altijd al heb geroepen, een ieder die ergens echt moeite voor heeft gedaan verdient mijn waardering.

Had ik het trouwens al over de beschilderde houten plankjes gehad ? Ook daar werd een kraampje voor in beslag genomen. Heel aardig gedaan, al moet ik dan meteen denken dat het vervaardigen van deze eenvoudige kunstuiting voortkomt uit een vorm van therapie. Het kleurgebruik was vrij elementair, primitief haast. Weinig nuances, geen overgangen in de kleuren. Een beetje als het inkleuren van de plaatjes in een kleurboek voor kinderen. Als ik achter zo’n kraampje zou zitten, en er werd mij wat gevraagd dan zou mijn antwoord zijn dat ik even de honneurs moest waarnemen voor de op dat moment afwezige kunstenaar.

Oké, misschien niet netjes van mij dit zo onverbloemd te melden, maar ik meld hier eerlijkheidshalve mijn persoonlijke bevindingen. Ook hier geldt mijn vaste overtuiging, doet iemand ergens moeite voor, dan dient men daar respect voor te hebben. Afgezien van deze twee wat uit de toon vallende aanbieders – en dat wichtje met het zorgelijke gezichtje bij de koffie en het halve bekertje heet water – was het een zeer aangename dag die wij daar mochten beleven.

Dan vergeet ik het vermelden van de zingende pianospeler op een zelfgefabriceerde driewieler. Dat geeft voor mij altijd – net als die orgeldraaier eens is Cochem – de ambiance altijd weer een extra cachet. Helemaal als ik ook nog tot twee keer toe Piano man van Billy Joel langs hoor komen.
Dan kan mijn dag niet meer stuk. En kan ik de verleiding niet weerstaan zoetjes mee te zingen.

Sing us a song you’re the piano man.
Sing us a song tonight.
Well we’re all in the mood for a melody.
And you’ve got us feeling alright.