Als Pippi het kan, kan iedereen het

Een beginnetje
Zo af en toe, misschien wel te vaak, stap ik ons crea-lokaal binnen. Het eerste wat ik dan doe zodra ik binnen ben, is de deur achter mij dicht doen. Een cliënte, die daar vaak zit, maakt mij er elke keer op onnavolgbare wijze op attent, wanneer ik verzuim de deur te sluiten. Laat ik zeggen, als blikken konden doden . . . Flauwekul natuurlijk, maar ik neem geen enkel risico. Hier zit, twee ochtenden in de week, onze alleraardigste en zeer betrokken vrijwilligster Monique.  Zij heeft een kalme vriendelijke stralende aura om zich heen. Zodra je het lokaal betreedt, kun je dat haast tastbaar ervaren.

Voor wie haar niet kennen, een kleine beschrijving. Zij is een ware artieste, op teken en ontwerpgebied. Op haar onderarm heeft ze een unieke zelfontworpen tatoeage, en op haar tas, die nimmer van haar zijde wijkt, prijkt haar lijfspreuk. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Een uitspraak die gedaan zou zijn door Pippi Langkous. Helaas voor haar, een onwaarheid. Een kleine aanpassing en het is wel juist.
“ Ik heb het nog nooit gedaan, maar als ik het probeer dan lukt het misschien wel ”.

Er is nog meer.
Een mooi opstapje naar het leren gitaar spelen van twee cliënten. Ook deze taak is mij toevertrouwd. Hier ga ik zeker niet vertellen dat ik een gitaar virtuoos ben. Al vanaf mijn veertiende heb ik mezelf een beetje aangeleerd hoe je een gitaar moet bedienen. Zodanig dat het wel aardig klinkt. Al zeg ik het zelf. Sinds een paar weken help ik deze dames de akkoorden onder de knie te krijgen, beter nog, in de vingers te krijgen. Waar het vooral om gaat is, dat ze het leuk vinden. Nou, lol hebben ze zeker. Het is één van die vrijblijvendheden die we ons, als begeleiders, hier eigen hebben gemaakt.

Waar ik de tweede week dat ik hier kwam al voor gevraagd werd, is het taalcoach gebeuren. Hier beleef ik de meeste voldoening aan. Het moge duidelijk zijn, dat het woordenspel me wel ligt. Getuige de vele verhaaltjes en gedichten die ik al heb mogen schrijven. We hebben ook samen een manier bedacht, die prima werkt. Met de letters van een scrabblespel vormen we de woorden, die ik ze dan vraag om te maken.
Eerst had ik het geprobeerd met Nederlandse spreekwoorden en gezegden. Op zich ging dat aardig, al vroeg het wel om een beetje voorbereiding. Toen we wat meer vertrouwd werden met elkaar, kwam er een soort van wisselwerking. Kijk, ik heb nooit voor leraar geleerd. Dus ook hier het proefondervindelijke. We leren van elkaar.

Het is hier een zogeheten Agogisch Centrum, wat inhoudt opvoedkundig / welzijnskundige. Zelf vind ik het AC meer een Activiteiten Centrum. Daar ben ik vast niet de enige in. Zo trachten we samen steeds meer activiteiten te organiseren.  Alles, zodat onze bezoekers er door kunnen groeien.

Even terug naar het begin
Pippi staat bekend om haar enorme kracht, dat zullen velen weten. Maar ze stond ook voor uitdagingen. Niet opgeven. Het valt niet mee wanneer het een mens allemaal teveel wordt. Dat het te zwaar wordt en het moeite kost overeind te blijven in de grote boze wereld. Dan zijn wij er als een soort Villa Villekulla. Zweeds voor Villa Kakelbont.  Het huis van vrouwtje Langkous. ( Pippi dus, niet van Monique ) 

Hier doen we samen ons best iedereen erbij te betrekken, en zeker ook thuis te laten voelen. U mag van mij aannemen, dat dit natuurlijk niet altijd lukt. Het is een geven en nemen. Al zou dat laatste eigenlijk “krijgen” moeten zijn. Een enkeling ziet dat anders. Schilderen, muziek maken, computeren, biljarten, een beetje houtbewerking, de mogelijkheden zijn plenty.
Daar tussendoor uiteraard koffie drinken, veel koffie drinken. En tussen de middag een warme hap, vakkundig bereid in eigen keuken.
Ja, het is hier in Stadskanaal goed toeven bij De Regenboog.